czternaście – o potrzebach Nadii, Michała i Cysi

W tym samym czasie…

Remigiusz, brat Nadii, jakimś cudem zdołał się wyrwać swojej paskudnej, szmirowatej partnerce (którą, tak nawiasem mówiąc, okazała się być nie-sławna, znana nam już Klaudia – ta podstępna kobiecina, co to wyciągała na randki Kubiaka i który nie chciał się nimi chwalić, a szkoda). Oczywiście, Nadia zdążyła już poczynić i skierować w stronę swego brata całkiem trafne spostrzeżenia i wręcz nieeleganckie uwagi, uważając, by żadna z nich nie dotknęła ucha blondwłosej, pustogłowej dziewczyny. Nie lubiła jej chyba - ot tak, dla zasady. Klaudia była po prostu specyficzną, trudną do współżycia dziewczyną…

No dobrze, to nie do końca była wina Klaudii - dzisiaj to Nadia była burzliwa i ewidentnie szukała zaczepki, bo drażniło ją dosłownie wszystko, a nie miała się na kim wyżyć, bo Grzesiek był absolutnie zbyt cudowny. Kurwa.

Kosok radził sobie wręcz idealnie. Tańczył, rozmawiał, nawet udało mu się skubnąć coś do jedzenia z bogato zastawionego stołu, nie uciekł po konfrontacji z ojcem Nadii, a staruszek przyjął go nadzwyczaj ciepło. To chyba dlatego, że jego córka dawno już nie przedstawiła mu jakiegoś normalnego, porządnego chłopaka, a nie jakiegoś tam wymoczka.

Tutaj czuję się zmuszona wyjaśnić: ostatnim chłopakiem Nadii, który przekroczył progi tego wielkiego domu był Felix. Tak, Felix przez „x”. Jeździł na motorze, miał kolczyk w brwi, wardze i nosie, ukrywał tatuaż na pośladku, a drugiego zupełnie nie ukrywał, bo zajmował połowę jego ciała, był łysy, a brwi miał rude i chociaż w sumie był całkiem przystojny i tak był skończonym idiotą. Nadia spotykała się z nim tylko dlatego, by dopiec ojcu – nie dla własnej przyjemności.

Cóż, Grześka przywiozła tutaj również dla ojca – żeby mu pokazać, że wszystkie te podłe plotki w gazetach w gruncie rzeczy dotyczą bardzo sympatycznego osobnika. Bardzo starała się rozchmurzyć, ale nijak nie potrafiła czerpać przyjemności z tego, że tak podstępnie wprowadziła go do swojego świata.

Jezu, jaka to pokrętna, idiotyczna logika!

Po obiedzie

Kubiak potrzebował na reakcję tylko sekundy – wybił się wysoko, mocno i pewnie, uniósł dłoń i z całą siłą uderzył w piłkę, posyłając ją na drugi koniec sali. Niestety, piłka nawet nie dotknęła boiska.

Zaklął, odwrócił się i kopnął w drugą, która akurat wpadła mu pod nogi.

- Nie rozumiem cię – powiedział głos gdzieś ze środka boiska – Siedzisz tutaj w niedziele. Sam. Jesteś aż tak znudzony? Nie masz własnego życia?

Michał odwrócił się i napotkał wzrokiem uśmiechniętą jak zwykle dziewczynę, która od pewnego czasu nie dawała mu spokoju.

- Liloo, nie powinnaś teraz być gdzie indziej? – wysyczał do niej -  Nie mam teraz czasu na spławianie cię.

- Nie musisz mnie spławiać – podchodziła do niego szybkim krokiem – chętnie dotrzymam ci towarzystwa.

- Wolę być sam – oświadczył, patrząc na nią chłodno, gdy zbliżyła się na tyle, że dostrzegał głębie niebieskości jej oczu.

Spojrzała na niego z politowaniem i pokręciła głową.

- To nie wychodzi ci na dobre – stwierdziła.

Prychnął, ale ona kontynuowała, niewzruszona:

- Od pewnego czasu jesteś drażliwy i nie do zniesienia – zawyrokowała – cały czas masz zły humor i już nawet nie chcesz żartować. To nie wychodzi ci na dobre – powtórzyła.

- A ty skąd to możesz wiedzieć? – zareagował atakiem – Jesteś tutaj od niedawna.

Popatrzyła na niego niezwykle poważnie.

- Potrafię obserwować.

- Irytować – sprostował – Nie potrzebuję twojej obecności, nie potrzebuję twojej opinii, a już na pewno nie potrzebuję twojej pomocy.

Zgodziła się z nim kiwnięciem głowy, na co zareagował chwilowym osłupieniem.

- Tak, masz rację, nie potrzebujesz mnie – zawiesiła na chwilę głos, chcąc dodać powagi, swojej wypowiedzi – Ty potrzebujesz miłości – odwróciła się, wyszła.

Stwierdzenie było tak bardzo niedorzeczne, że Kubiak jeszcze przez dobre dwie minuty stał i patrzył na drzwi, za którymi zniknęła.

Chwilę później

Liloo była na tyle silną osobowością, że nawet rozmowa z nerwowym Kubiakiem nie była w stanie wyprowadzić jej z równowagi. Potrafiła znosić humory innych ludzi, chociaż sama miewała je bardzo, bardzo, bardzo rzadko. Właściwie, nawet lubiła przebywanie z osobami, które patrzyły na świat źle, ponuro i pesymistycznie. Takie konfrontacje sprawiały, że doceniała go jeszcze bardziej. Poza tym, lubiła się przekomarzać i udowadniać swoje racje – to zawsze było przednie zajęcie.

- Przepraszam, jeszcze raz przepraszam… - usłyszała nagle zdenerwowany głos jednego z hotelowych pracowników, którego władze zatrudniły na wakacje, jak pomoc.

- Na miłość boską, chłoptasiu, mógłbyś wreszcie przestać?! – drugi, zirytowany głos ze wschodnim akcentem należał do kobiety, której Liloo nie znała. Wywnioskowała błyskotliwie, że jest pewnie nowym gościem ośrodka.

- Tak, tak, proszę pani, przepraszam, ja tylko…

- Dość! – zarządziła kobieta. Była młodziutka, zgrabna i urokliwa, ale ubrana zdecydowanie niestosownie jak na lato, nawet takie zmiennie i niepewne jak to w Polsce. Futro nie pasowało nijak do dzisiejszej, słonecznej pogody – Męczyłam się tyle czasu nie po to, żeby teraz słuchać twoich jęków.

Biedny, zdenerwowany chłopak ciągnął za sobą, przed sobą i na sobie walizki nowoprzybyłej. Sądząc po ich wielkości, ilości i grubości, musiały sporo ważyć.

Liloo podeszła do nich, niewiele się nad tym zastanawiając.

- Dzień dobry – posłała promienny, służbowy uśmiech w stronę kobiety, ale ta uraczyła ją tylko chłodnym spojrzeniem – Pani jest nowym gościem? – pomogła chłopakowi, zabierając od niego dwie walizki, co przyjął głośnym westchnienie pełnym ulgi – Witamy i zapraszamy. Który pokój?

- Trzysta piętnaście – odpowiedziała jej kobieta i ruszyła do przodu.

- Na długo pani przyjechała? – Liloo i chłopak wlekli się za nią.

- Hmm, to się jeszcze okaże.

- Co panią sprowadza? – ciekawska natura dziewczyny nie pozwalała jej przestać.

Kobieta w futrze zatrzymała się i przez chwilę patrzyła na nią uważnie, zastanawiając się nad odpowiedzią. W końcu użyła tej, która wydawała jej się najbardziej oczywista:

- Miłość.

- To tutaj – walizki upadły dokładnie pod drzwiami ze złotym numerkiem 315 – Życzymy pani szczęścia w tej miłości i przyjemnego pobytu.

Chłopak zniknął jak najszybciej, nie chcąc dodatkowo narazić się nowej mieszkance spalskiego hoteliku. Liloo też miała zamiar odejść, ale kobieta złapała ją za rękaw:

- Mogłaby mi pani udzielić… informacji? – zapytała z dziwnym błyskiem w oku.

Blondynka poprawiła swoje okulary i zastanowiła się.

- To… zależy – orzekła w końcu – od rodzaju tej informacji. Obowiązuje mnie tajemnica służbowa.

Brzmiało to tak poważnie, jakby Liloo była lekarzem albo księdzem.

- Tutaj odbywa się to… hmm… zebranie sportowców, prawda?

- Zgrupowanie – poprawiła ją odruchowo dziewczyna – Tak – potwierdziła – Mamy tutaj łuczników, karateków, siatkarzy i…

- Siatkarzy – powtórzyła jak echo kobieta i na chwilę się wyłączyła – Które pokoje zajmują?

- Nie mogę pani udzielić ten informacji.

- Hmm, nie szkodzi. Może wpadnę na nich podczas kolacji… - zastanawiała się głośno Cysia, marząc już o Bartku.

- Nie liczyłabym na to – rozwiała jej piękne wizje Liloo – Dzisiaj ich nie ma.

- Jak to: nie ma? – powtórzyła oburzona Rosjanka.

Blondynka wzruszyła ramionami.

- No, nie ma. Pojechali na weekend do domów. Właściwie został tylko…

Kobieta w futrze spięła się na chwilę.

- Ale wracają w poniedziałek?

- Oczywiście, ale…

- Dobrze. W takim razie dziękuję – nawet zdobyła się na uśmiech – Jakoś wytrzymam do jutra.

Około 23

Grzesiek wyczuł, że coś jest nie tak. Właściwie czuł to przez całe przyjęcie i teraz miał wyrzuty sumienia, że nie zrobił czegoś wcześniej. Chyba za bardzo wciągnął się w ten oszałamiający tłum postaci, kolorów i zdarzeń.

Nadia pozwoliła mu prowadzić tylko dlatego, że aby przetrwać całą imprezę, musiała wypić przynajmniej drinka. Albo trzy. Martini zawsze pomaga przy kłopotach i smutkach.

- Nadia?

Nie odzywała się do niego przez cały ten czas, odkąd wysiedli z samochodu przed wielkim domem jej ojca. Nie osobiście. Przedstawiała go, wyjaśniała powiązania i chwaliła, ale bezpośrednio z Grześkiem nie zamieniła ani słowa. Nawet wtedy, gdy poprosił ją do tańca i ani razu nie nadepnął jej na stopy.

- Nadia? – spróbował jeszcze raz.

Dziewczyna uparcie wpatrywała się przed siebie, ostentacyjnie go ignorując.

Kosok był wystarczająco zirytowany jej zachowaniem, by przystąpić do czynów zaskakujących, lekkomyślnych i nieprzemyślanych. Zerknął jeszcze raz na nią, potem w boczne lusterko, jeszcze raz na nią, znowu w lusterko. Szczęśliwie nikt za nimi nie jechał. Prawdopodobnie, gdyby ktoś jechał, nie zdecydowałby się na to.

Skręcił gwałtownie na pobocze – na tyle gwałtownie, by wyciągnąć z dziewczyny okrzyk przerażenia. Zatrzymał samochód, odpiął swój pas i nie czekając na jej reakcje, przysunął się do niej, przyciągnął do siebie i wszystko jej protesty stłumił długim, zachłannym pocałunkiem.

W pierwszym odruchu chciała mu nawrzucać od wariatów, później miała ochotę wysiąść i uciec, ale teraz chciała mu zwyczajnie przywalić. Uniemożliwił jej to, łapiąc jej dłonie zaciśnięte w pięści i unosząc, by na wszelki wypadek mieć je w zasięgu wzroku.

Całował ją nerwowo, ale delikatnie. Nie do końca był pewien czy miała na to ochotę, ale go to nie obchodziło. Jak już było wspomniane – nie myślał. Kierował się dziwnym impulsem, wychodzącym gdzieś ze środka, z jego wnętrza, może z serca – sam nie był pewien. Po prostu czuł, że musiał to zrobić. Chyba za długo już na to czekał i to doprowadziło go do takiej desperacji.

Nie wyrywała mu się już. Poddała się płynnie, dopasowała do jego rytmu i odwzajemniła pocałunek. Rozluźnił uchwyt, ale wypuścił jej dłonie dopiero, gdy upewnił się, że mu nie przywali. Zamiast tego złapał ją w talii i przyciągnął jeszcze, jeszcze bliżej, a ona położyła mu dłonie na ramionach.

Pewnie trwałoby to jeszcze dłużej, gdyby przypadkiem obok Laluni nie przejechał jakiś wariat, trąbiąc i błyskając światłami, co skutecznie ich przestraszyło.

W tym samym czasie

Odetta spędziła w Spale weekend i nie narzekała. Prawdopodobnie dlatego, że nie mogła mówić (czarny humor…) Za to jej gadatliwa siostra Jagoda... Hmm, można powiedzieć, że cały ośrodek już wiedział, co to za jedna. Niekoniecznie się skarżyła, za to bardzo lubiła dawać znać o swoim istnieniu i opowiadać zmyślone przygody o swoim życiu. Takim oto właśnie talentem wmówiła portierowi, że trenuje fitness dla zdobycia zawodowych papierów i chętnie zabierze go kiedyś na lekcje zawodową, jeśli zgodzi się pozwolić jej pojeździć windą – tak spędziła dwie godziny. Potem biegała po kuchni i udawała, że jest Magdą Gessler, a robiła to z takim zaangażowaniem, że szef kuchni zaczął pytać ją o właściwe przyprawy do rosołu. Na koniec dorwała biednego Kubiaka i sprezentowała mu taką oto bajeczkę:

- Wiesz, gdy dorosnę, rodzice obiecali mi, że razem będziemy hodować iguany w Puszczy Amazońskiej. 

- Twoim rodzice i ty… co?

- Nie – Jagoda przewróciła oczami – Nie ja i moi rodzice, ale ja i ty – wymierzyła w niego palcem wskazującym.

Michał wyglądał, jakby wpadł w stan przedzawałowy.

- Co?!

- Iguany hodować my w Amazonia! – wyjaśniła mu cierpliwie.

Michał zdecydował właśnie, że już nigdy nie zostanie w Spale na weekend. Wtedy działo się tutaj zdecydowanie za dużo dziwnych rzeczy.

- Ja się na to nie zgadzam! – zapewnił ją pośpiesznie.

Dziewczynka spojrzała na niego z politowaniem.

- Nie masz wyboru – powiedziała bardzo poważnie – Nasze rodziny od pokoleń łączą się więzami małżeńskimi i hodują rytualne zwierzęta do modłów.

- Nie mam zamiaru się z tobą żenić, bo…

- Jagoda?

Dziewczynka nie spuszczała skoncentrowanego wzroku z zagubionego siatkarza, ale Kubiak podniósł głowę w momencie idealnym, by napotkać zdezorientowane spojrzenie Liloo.

- To twoja zguba? – było to pytanie, ale i tak zabrzmiało jak stwierdzenie, więc Liloo nie zamierzała na nie odpowiadać. Czy aż tak łatwo było się domyślić kto przytargał do Spały tą małą katastrofę?

Przeszła obok Michała bez słowa i złapała młodszą kuzynkę za rękaw koszulki.

- Powinnaś już spać, kruszyno.

Kubiak jakoś nie potrafił powstrzymać się od prychnięcia. Zadziwiające, tym razem nie było ono ani trochę wredne czy ironiczne, ale wyrażało czystą radość.

Liloo posłała mu pytające spojrzenie.

- Kruszyno? – powtórzył, unosząc brew.

Dziewczyna zarumieniła się, uświadamiając sobie popełnioną gafę.

- Och. Hmm. Ja nie… - jąkała się.

Z opresji wyratowała ją Jagoda:

- Możesz wyjść za mąż za Liloo – zwróciła się do Michała – Pozwalam ci.

Jej kuzynka przymknęła oczy i stłumiła głośne jęknięcie. Jagoda była kiepskim ratownikiem…

Michał, zupełnie rozluźniony i uśmiechnięty jak nigdy, kucnął przed małą i podziękował jej za tę możliwość.

- … tylko jest jeden problem – zauważył rozsądnie – Ja nie wychodzę za mąż. Ja się żenię.

Jagoda wytrzeszczyła oczy.

- Tak szybko? Już? – popatrzyła z przerażeniem na swoją kuzynkę – Ale ty nie masz białej sukienki!

Liloo posłała jej uśmiech.

- Nie ze mną, maleńka.

- Na razie z nikim – sprostował Kubiak – Ale poczekam na ciebie – mrugnął do małej – Przekonałaś mnie hodowaniem iguan.

----------------

obiecuję, że już w następnym rozdziale będzie KRZYŚ, obiecuję.

obiecuję, że postaram się ogarnąć, obiecuję.

obiecuję, że niedługo przestanę nękać Miśka, obiecuję.

Wesołego Ostatniego Tygodnia Wakacji! -,-

 dodaję ten post z Marianny - notebooka, więc wybaczcie mi, jeśli zaistniały jakieś zawirowania z czcionką, czy cóś takiego. :)