siedemnaście - Prawdziwi Trzej Muszkieterowie

Następnego dnia

Środa

Około 5:00

Ostatnio bardzo częstym zajęciem Grześka było zamartwianie się w towarzystwie czarnej kotki.

Żeby było zabawnie, powód jego zmartwień akurat w tym samym czasie martwił się o niego.

I nikt właściwie nie wiedział, dlaczego połączyły ich kilometry, co się między nimi działo i ogólnie, gdzie w końcu był sens tego związku – o ile to związek jakikolwiek był.

Nikt, poza Liloo.

Właśnie dlatego blondynka dzielnie przedzierała się przez ciche i spokojne korytarze aż na siatkarskie piętro, ubrana w piżamkę, szlafroczek i puchate kapcie – żeby pomóc prawdziwej miłości.

Zapukała w drzwi Grześkowego pokoju.

Czego jak czego, ale gościa o tak wczesnej porze to się ani Kosok, ani Audrey nie spodziewali. Przez chwilę mieli wrażenie – nadzieję! – że to Nadia wróciła i już, już zaczęli się cieszyć, ale wtedy…

- Dzień dobry.

… przywitała ich Liloo.

- Nie śpisz? Czy cię obudziłam?

- Nie mogę spać – wzruszył ramionami – A ty?

- Mam tajną misję. Raczej nie misję. To znaczy: w pewnym stopniu misję, bo tak właściwie to mam tajną wiadomość, a moja misja jest jawna.

Taaak, dla Grześka było chyba jednak za wcześnie, żeby ogarnąć.

- Tak, słucham?

- Wiem, dlaczego wyjechała twoja dziewczyna.

- Co? – zapiszczał.

- Ciszej! – poprosiła go blondynka i niespokojnie zerknęła poza nim na chrapiącego siatkarza - współlokatora – Przestraszyła się – powiedziała, przenosząc spojrzenie na Grześka.

- Czego?

- Tego – wręczyła mu liścik.

Dwie godziny później

Piotrek budził się niczym leniwiec pospolity po przebiegnięciu maratonu na 1321435656384658439651865 km przez dżunglę amazońską podczas upału – czyli bardzo powoli. Przeciągał się, próbował otwierać powieki, ziewał sobie i mruczał, bo przecież jego łóżeczko było takie przytulne i takie cieplutkie, i takie kochane, i takie w ogóle! Rozumiecie, prawda? Znacie ten ból za wcześnie przychodzącego poranka?

- Piotruś?

Szczególnie, jeśli macie świadomość, że przecież jest poniedziałek i tydzień się dopiero zaczyna, i czeka was cała masa pracy i bólu, i…

- Pioootruś?

… i jeszcze w ogóle macie takie uczucie, że jest wam smutno i samotnie, a z waszą ukochaną będziecie się mogli spotkać dopiero w piątek, bo oboje macie zapełnione grafiki po sam sufit…

- Piotruś, no…

… o ile grafiki można zapełniać pod sam sufit.

- PIOTR! – wrzasnął mu ktoś do ucha tak głośno, że biedak podskoczył i spadł z łóżka, boleśnie poznając pokojową podłogę.

- Au. – wyjęczał do niej, ale zaraz się zreflektował, bo przecież mama uczyła go dobrych manier: - Dzień dobry.

Podłoga nie odpowiedziała, za to zrobił to ktoś inny.

- Przepraszam, obudziłem cię?

Nowakowski jakoś zdołała oderwać swój prawie zmiażdżony nos od dywanu i uniósł łepek na tyle, by dostrzec nieświadomego sprawcę wypadku. Któż to był?

Panie i panowie, sam Bartosz Kurek w bokserkach z Batmanem.

Pit poczuł się tak zszokowany, że aż zmarszczył brwi – rozprostował – znowu zmarszczył - rozprostował, żeby jakoś pobudzić krążenie w okolicach mózgu.

- Co? – zapytał.

- Potrzebuję twojej pomocy – Bartuś wyglądał na żywo poruszonego i przerażonego jednocześnie. W dodatku wyglądał przystojnie, ale nie dostrzegł tego Pit, lecz pewnie zauważyłyby to psychofanki. Albo chociaż redaktorki ciach.

Piotrek skrzywił się nieco.

- Tak wcześnie? – zapytał. Jego tryb „pomagam przyjaciołom w opresji” włączał się zazwyczaj dopiero koło południa.

- To jest sprawa, że tak powiem, niecierpiąca zwłoki – poinformował go Bartuś konspiracyjnym szeptem.

- Czyje będą chować zwłoki?! – przeraził się Pit i krzyknął zupełnie niekonspiracyjnym szeptem, bo chyba nie dosłyszał przekazu.

Kurek pociągnął go do góry, postawił i spojrzał nań błagalnie.

- Uspokój się, tu nie chodzi o zwłoki – zrobi dramatyczną pauzę – Jeszcze nie.

Piotrek mrugał i mrugał, jakby to mruganie miało mu jakkolwiek pomóc w zrozumieniu dziwnego stanu Bartosza Ka. Nie pomogło.

- O co ci chodzi?

Kypek rozejrzał się uważnie dookoła, po caaaałym pokoju, a potem pociągnął protestującego Nowakowskiego do łazienki i zamknął się tam z nim na klucz, bo przecież ściany mają uszy, a kafelki nie.

Piotrek popatrzył na niego przerażony.

- Stary, ja mam dziewczynę – wyjęczał, blednąc na twarzy.

Przyjaciel popatrzył na niego jak na idiotę.

- Nie widzę związku.

- Nie rób mi nic złego! – załkał.

Kurek przewrócił oczami.

- Bogowie, zmiłujcie się – poprosił sufit, a potem spojrzał spode łba na środkowego – Przecież nic ci nie zrobię, idioto!

- Och? – zdziwił się Pit – Hmm… Acha, no tak. Hmm… Uff… Spokojnie… Och… Tak…

- Piotrek! – uciszył go Bartek.

- Bartek! – ofuknął go Piotrek.

A potem obaj jednocześnie zapytali:

- No, co?!

Spojrzeli na siebie poważnie.

- Tak się nie dogadamy – stwierdził Kurek, kręcąc głową, ponurym tonem, jakby był szefem włoskiej mafii i oznajmiał właśnie biednemu Nowakowskiemu, że wciąż ma u niego długi i albo je spłaci i zginie, albo zginie teraz, a on i jego ludzie i tak odbiorą mu wszystko, co ma, a nawet jeszcze więcej, bo pojadą „odwiedzić” jego dziewczynę i matkę. Gdyby tak było, trzymałby jeszcze w ręce kota.

No, właśnie – kot.

Audrey zaczęła skrobać pazurami w drzwi od drugiej strony.

Bartek aż podskoczył.

- Co to jest?! – przeraził się i zapiszczał przy tym niemal jak dziewczynka.

- Kot – wyjaśnił mu spokojnie Piotr.

- Jak to: kot?! Skąd macie kota?!

- Nie mamy.

- Ale przecież…

- Grześ ma – pokiwał głową Pit – To znaczy, właściwie Audrey jest kotką Nadii, ale Nadia wyjechała i ją zostawiła, więc Grzesiek, jako dobry ojciec powinien się nią zająć i nie przeszkadzać swojej wybrance w karierze, skoro tak bardzo ją lubi. A Audrey to w sumie sympatyczna dziewczyna, znaczy kotka, a ja jestem jej wujaszkiem, znaczy… takim kocim wujaszkiem. Ojcem chrzestnym, śmiem twierdzić, więc będę zmuszony kupić jej rower górski na komunię. Miło, nie?

Godzinę później

W końcu ją to dopadło. Cicha, niepewna myśl gdzieś z drugiego końca czaszki – tego zaciemnionego i zwykle nieużywanego – powoli, stopniowo przedostawała się coraz bliżej, coraz szybciej, coraz chytrzej, żeby w końcu zabłysnąć różowo – fioletowym neonem tuż przed jej oczami:

Po jaką cholerę wróciła do Polski?!

Przecież w Nowym Jorku było jej dobrze. Miała mieszkanie, studiowała, podejmowała dorywcze prace, miała znajomych, nie miała chłopaka, ale nigdy nie było problemu ze znalezieniem jakiegoś sympatycznego towarzystwa. Nie musiała znosić telefonów ojca, nie musiała przyjmować jego zaproszeń, bo przecież to był drugi koniec świata. Lepszy – tak jej się wciąż wydaje.

Powrót do Polski przyniósł jej jak na razie same kłopoty – pracą się nie popisała, z ojcem niby jako tako się dogadała, ale to i tak pewnie tylko złudne wrażenie, wplątała się w sam środek dziwnego związku, którego do końca nie rozumiała, została gwiazdeczką Pudelka, zaczęła się zajmować sportem, na którym nawet dobrze się nie znała, gdzieś zgubiła swoją Audrey, a teraz – wisienka na torcie – dorobiła się jakiegoś antyfana, który jej groził, bo karteczka podesłana do hotelu nie była pierwszą, oj nie…

Teraz siedziała w hotelowym pokoju w Warszawie i udawała, że pracuje, a rzeczywiście obmyślała plan ucieczki. Albo wylotu w kosmos – czegokolwiek, co odciągnęłoby problemy.

Od dziecka miała już tak, że kłopoty trzymały się tylko jej. Były wszędzie, dopadały ją na każdym kroku, rzucały kłody pod nogi i takie tam. Zawsze miała ciężko. Za to jej brat, Remigiusz, przez życie szedł sobie gładko i cudownie, jakby to on, rodząc się wcześniej zabrał cały zapas szczęścia, nie zostawiając nic dla niej. Smutna wizja. Czyżby Nadia już zawsze było skazana na porażki?

Aż podskoczyła, gdy usłyszała dzwonek do drzwi.

Podniosła się z kanapy niepewnie, bardzo powoli, czujnie przypatrując się drzwiom, jakby zaraz miał wyskoczyć zza nich przestępca i całkowicie zrujnować jej życie. Oczywiście, przechodząc koło lustra w przedpokoju, nie omieszkała w nie zerknąć, jak to kobieta. Niestety, wyglądała tragicznie.

Nie zajrzała przez Judasza, bo był okropny – tyle w tym temacie.

Otworzyła drzwi i w sekundę później już znalazła się w ciepłych, przyjaznych i takich kochanych ramionach Grześka, czując jego zapach, napięte ciało i wreszcie ulgę, pomieszaną z bezpieczeństwem.

Publika w tle robiłaby teraz pełne wzruszenia: Ooooooooooo!

Nadia nieporadnie wetknęła swoje zimne dłonie pod jego koszulkę, szukając jeszcze więcej ciepła. Grześ zadrżał lekko, a potem westchnął ciężko w jej włosy.

- Jesteś głupia – stwierdził.

- Wiem – odpowiedziała mu cicho.

Dlaczego stamtąd uciekła? Dlaczego się tego bała? Przecież on był jedyną stałą sentencją jej życia, która mogłaby pomóc wszystko naprawić, gdyby tylko mu zaufała. Gdyby tylko chciała mu zaufać.

Przycisnął ją mocniej do siebie. Westchnęła głęboko, wdychając jego zapach – taki przyjemny, taki znajomy. Pewnie tworzyli teraz zabawną scenkę rodzajową, dla jakiegoś postronnego widza – dziewczyna w samej koszulce, zapamiętale ściskająca chłopaka w spodenkach, tak sobie stoją i wymieniają czułości na progu, jakby cały świat nie istniał.

Wyimaginowana publika ponownie zrobiłaby: Ooooooooooooooooooo! 

- Chcesz wejść? – zapytała go w końcu, przytomniejąc na chwilę.

- Mogę zostać?

- Chciałabym wrócić.

- Gdzie? Do Spały?

Przytaknęła.

- Tak. Do ciebie. Źle mi tu. Wszędzie mi źle. Chyba się zwolnię.

- Wtedy nie będziesz mogła mieszkać…

- Coś bym wymyśliła. Wynajęłabym pokój na własną rękę. Przecież mogę, prawda?

- Jasne. Pomyślimy. Zastanowimy się nad tym. Razem.

Oderwał ją od siebie i zaczepił palcem wskazującym o jej brodę. Zmusił ją, żeby podniosła na niego wzrok i posłał jej półuśmiech.

- Będzie dobrze, maleńka.

Westchnęła i także spróbowała się uśmiechnąć. Wyszło. Prawie.

- Mam nadzieję – stwierdziła, złapała jego dłoń i wciągnęła go do pokoju.

W tym samym czasie

Liloo goniła po pokoju z karteczką, jakby… No, normalnie – biegała, jak to Liloo.

- Co to jest? – zainteresowała się w końcu Jagoda, wskazując na nieszczęsny zwitek papieru w ręce swojej kuzynki.

Odetta porwała kartkę w dłonie, zanim ta zdążyła odpowiedzieć, przeczytała szybko, zmarszczyła brwi i oddała ją młodszej siostrze.

- Adres? Godzina? Telefon? – zdziwiła się Jagoda – Idziesz na randkę?

Liloo zarumieniła się i przewróciła oczami.

- To nie randka, tylko ta sesja…

- Acha – pokiwała głową Jagoda i włączyła swój tryb „menadżer” – Zapłacą ci?

- Nie potrzebuję pieniędzy – speszyła się blondynka.

- Wszyscy tak mówią – stwierdziła rzeczowo rudowłosa – I wszyscy ich potrzebują.

Odetta przewróciła oczami.

- Przestań – poprosiła małą Liloo – Tu chodzi o zabawę.

- Dobra, niech ci będzie… Gdzie idziesz? – zwróciła się do siostry, gdy ta niepostrzeżenie próbowała wymknąć się z pokoju.

Odetta wzruszyła ramionami, uśmiechnęła się i wyszła, nim dziewczyny zdążyły podsunąć jej coś do pisania, żeby się tłumaczyła.

- Ach, te dzieciaki – westchnęła Jagoda, jakby sama miała jakoś powyżej sześćdziesiątki i nie dla niej były już takie wybryki – Wszędzie ich nosi… Dobra, wróćmy do tematu.

- Ale tu nie ma o czym rozmawiać… Idę na sesję i tyle.

- Wiesz, że będziesz musiała wystąpić nago?

- Co?! – zastopowało ją po prostu.

- Noo… taki jest zamysł tej sesji.

- Na… - powtórzyła niepewnie blondyna - …go? W sensie całkiem?

- Nie wiem, nie obchodzi mnie to – stwierdziła mała – Ale to mają być zdjęcia nagich części ciała… - widząc przerażoną twarz kuzynki, roześmiała się - … nie bój się, będą przyzwoite!

Liloo spłonęła rumieńcem.

- Skąd ty o tym wiesz?

- Rozmawiałam przecież z fotografem – oburzyła się dziewczyna – Myślisz, że wysłałabym moją klientkę na sesję, nie sprawdzając dokładnie, w jakich warunkach przyjdzie jej pracować?

- Nie jestem twoją klientką.

- Możesz się wypierać ile chcesz, ale i tak biorę dwadzieścia procent.

- Dziesięć – zarządziła Liloo.

- Osiemnaście.

- Piętnaście.

- Co ci zależy? Przecież nie jesteś moją klientką.

- Jesteś małym potworem.

- Kocham cię. Pogadamy, jak już będziesz super sławna.

- Jagoda!

Ale rudzielec zdążył już wybiec z pokoju.

Liloo miała przez chwilę ochotę pobiec za nią i wygarnąć jej. Albo jeszcze lepiej – zadzwonić do jej rodziców i zapytać, jakim cudem udało im się wychować takie… dziecko. Chociaż może nie powinna jej oceniać, sama nie jest lepsza. Też jest bezpośrednia, też jest szczera, też ma talent do mieszania się w cudze sprawy… Problem polega na tym, że ona już z tego raczej nie wyrośnie, a Jagoda ma jeszcze szansę.

Uśmiechnęła się do siebie i kiedy myślała już, że wszystko jest jak na razie w cudownym porządku, w drzwiach pojawił się on i swoim czarem rozbił jej spokój na maleńkie kawałeczki. Bo jak on może sobie tak po prostu chodzić z całym tym urokiem osobistym po korytarzach i zawadiacko opierać się o drzwi do jej pokoju, patrząc na nią w ten nieprzyzwoity sposób, który sprawia, że aż się w środku cała gotuje – NO JAK?!

Przywitała go z rezerwą.

- Michale – skłoniła się lekko, zachowując na twarzy perfekcyjną obojętność.

Rozbawiło go to okropnie, ale - jakimś cudem - stłumił uśmiech i dostosował się do jej poważnego tonu:

- Liloo.

Niestety, jej imię nie zabrzmiało już równie godnie i dostojnie co owo „Michale”, ale trudno. Zdarza się.

- Miło mi cię widzieć – ciągnęła całą tę farsę, na co on uniósł brew.

- Mi również – stwierdził, a po chwili wahania dodał: - Madame.

Uśmiech zaigrał niebezpiecznie na jej ustach, ale kategorycznie kazała mu spadać.

- Cóż cię sprowadza do mej komnaty, waćpan? 

- Rudowłose piski i krzyki, które oblężyły mój pokój, proszę pani.

Tym razem to ona uniosła brew. No tak, Jagoda potrafiła przetransportować swoje drobne ciałko gdziekolwiek tylko chciała w zawrotnym tempie.

- Mam mieszane uczucia w tej kwestii, pan wybaczy.

- Czemuż to?

- Rudowłosa owa jest niczym siejący spustoszenie lis – wytłumaczyła się Liloo – Mimo wszystko jest…

- Zacna – stwierdził Michał.

Tym razem dziewczyna nie była w stanie powstrzymać się od uśmiechu.

- Tak – potwierdziła, śmiejąc się w głos – Jest zacna – a gdy uspokoiła się trochę, dodała – Powinnam iść już do pracy – ruszyła w kierunku wyjścia.

Waćpan Kubiak przepuścił ją w drzwiach.

- Odprowadzę cię.

Posłała mu uśmiech i zamknęła drzwi. Ruszyli.

- Jak udało ci się wczoraj umknąć przed Klaudią? – zagadnęła go – Szukała cię ponad godzinę, krążąc po hotelu jak dobrze wytresowany owczarek niemiecki.

Skrzywił się, wyobrażając to sobie.

- O, tak – potwierdziła Liloo – Była nawet skłonna gryźć.

- Zwiałem, no.

Znowu się zaśmiała.

- Prawdziwy mężczyzna – pokręciła głową z politowaniem.

- Hej, hej – pogroził jej palcem – Nie osądzaj mnie. Bartek też ma problemy ze swoją… - zamyślił się chwilę – Ja właściwie nawet nie wiem, kim ona dla niego jest.

- Wydaje mi się, że sam Bartek nie wie, kim Cysia dla niego jest – zauważyła inteligentnie dziewczyna i była to prawda, oj była… - Nie lubisz jej – dodała po chwili – Mam na myśli: Klaudii. Po co się z nią męczysz?

- Powiedzmy, że… do niej niekoniecznie dociera fakt, że problemem naszego związku jest jego brak.

Liloo zatrzymała się nagle. On też, o krok przed nią. Posłał jej zdziwione spojrzenie.

- Powiedz jej o tym.

Prychnął.

- Mówiłem – powiedział jakoś tak niewyraźnie, bo przytłoczyła go beznadzieja sytuacji. Rzeczywiście, Klaudia była irytująco głucha na wszystko, co nie zgadzało się z jej wizją świata.

Liloo przygryzła wargę, zastanawiając się nad tym przez chwilę.

- Ja jej powiem – stwierdziła w końcu, patrząc gdzieś w bok, gdzieś tam w przestrzeń, w to miejsce, gdzie spoglądają wszyscy ludzie, którzy szukają genialnego pomysłu – Tak – stwierdziła i przeniosła już zupełnie przytomne spojrzenie na Dzika – Ja jej powiem – uśmiechnęła się łobuzersko - Kiedy przyjdzie cię odwiedzić?

W tym momencie przeszkodził im dźwięk telefonu. Kubiak wydobył urządzenie z kieszeni i odczytał wiadomość sms.

- Sądzę, że niedługo – zawyrokował.

Godzinę później

Znalezienie w Spale sali treningowej wcale nie było wyczynem – przecież tutaj szkolono sportowców.

Ale znalezienie sali baletowej – no, to już podchodziło pod coś niesamowitego.

Odetcie się to udało.

Nie wiem czy zdajecie sobie sprawę, jak bardzo wymagającym tańcem jest balet. Nie wiem czy wiecie, ile trzeba włożyć w niego serca, łez, bólu, potu i głowy, żeby stworzyć minutę pokazu. Tańczyliście kiedyś? Próbowaliście? Może chociaż mieliście okazję patrzyć na przygotowującego się tancerza?

Jeśli nie, to żałujcie.

Nie ma na świecie nic piękniejszego niż widok człowieka, który całkowicie oddaje się swojej pasji w ten magiczny sposób, pozwalający mu rozwinąć skrzydła i oderwać się od brudnej rzeczywistości.

Odetta wykonała idealne grand-plie przy zaimprowizowanym drążku, kontrolując w lustrze czy się nie garbi i czy na pewno trzyma się prosto. Sam taniec wypływa z serca, ale cała reszta wychodzi z głowy. Balet to przede wszystkim technika, dopiero potem namiętność, emocje. Każdy ruch jest ściśle określony, jest rozpisany na najdrobniejsze elementy – jak jakieś skomplikowane równanie. Żeby układ był perfekcyjny, musi zostać dobrze wykonany. Dopiero potem liczy się to, jakie emocje będzie próbował przekazać tancerz. Pierwsze technika – potem uczucie.

Czy takim samym stwierdzeniem można kierować się w życiu? Najpierw dobrze wyuczmy się miłości – dopiero potem ją czujmy. Najpierw nauczmy się, jak to jest kochać – dopiero później kochajmy. Udało by się? Hmm, może i tak.

- Przepraszam?

Przy drugim grand – plie Odetta zamarła, odskoczyła od drążka i spojrzała na sylwetkę, która pojawiła się w lustrze. Właściwie – dwie sylwetki, ale były tak bardzo nierozłączne, że śmiało mogły uchodzić za jedną. Karol i Andrzej.

- Dzień dobry, koleżanko – przywitał się ten pierwszy – My się chyba jeszcze nie znamy – zauważył inteligentnie, mając nadzieję na podryw, bo rudowłosa baletnica bardzo przypadła mu do gustu.

Odetta w pierwszym odruchu chciała uciekać, jak to miała w zwyczaju, jako iście płochliwa istota, ale potem stwierdziła, że za daleko by nie uciekła. Mieli dłuższe nogi.

Ruszyła więc w kierunku drzwi, bo wydawało jej się, że gdzieś tam na półeczce obok znajdowało się coś do pisania, a ona tak właśnie porozumiewała się z ludźmi. Niestety, chłopcy chyba odebrali jej reakcję nieco inaczej.

Równocześnie doskoczyli do niej, ale Kłos okazał się o milisekundę szybszy i pierwszy złapał dziewczynę za ręce.

- My przepraszamy – odezwał się również w imieniu Andrzeja – Nie przeszkadzaj sobie. Ślicznie tańczysz. My chcieliśmy właściwie zobaczyć tylko, co kryją mroczne korytarze Spalskiego ośrodka, nie wiedzieliśmy, ze będziemy przeszkadzać, bo normalnie nie przeszkadzamy, chyba, że dzieje się coś tak nudnego, że potrzebuje naszej interwencji albo boskiego zmiłowania, bo ostatnimi czasy mamy tam na górze układy i jesteśmy taką jakby…

- Armią Zbawienia? – podsunął Wrona.

- …możliwe – zgodził się Karol, ciągnąc dalej swój słowotok, ku przerażeniu Odetty – To nie jest nasza wina, że świat robi się coraz bardziej ponury i przeraźliwie nudny. Desperacko próbujemy go ratować z odmętów tego rychłego zbliżania się do końca – tutaj dziewczynie zakręciło się w głowie, bo w ogóle nie zrozumiała sensu – I ogólnie wszystko jest złe i straszne, i do…

Andrzej mruknął niewyraźnie bardzo brzydkie słowo.

- No, no, no – oburzył się wrażliwy jak zwykle Karol – Nie przy damach! – zbeształ swego kompana, po czym znowu spojrzał na dziewczynę, którą wciąż trzymał w uścisku – Właściwie to my się chyba jeszcze nie przedstawiliśmy, prawda? Zawsze o tym zapominamy, nie, Wronka? To przez te nasze wielkie, wybujałe ego. Ma się konto na fejsie, to się potem myśli, że się jest fejmem, rozumiesz, prawda? My się już właściwie nie czujemy jakoś specjalnie gwiazdorsko, ale czasem się nam zapomina, że nie wszyscy są naszymi znajomymi i mogą nas nie znać… Ale, ale – dlaczego ty nic nie mówisz?

Dał jej równo sekundę na odpowiedź – której oczywiście nie udzieliła – bo potem znów mu się coś przypomniało:

- Och, przecież mieliśmy się przedstawić! To jest Karol – wskazał na Wronkę, który pomachał radośnie – A ja jestem Andrzej... Nie, wróć: ja jestem Andrzej, a on to Karol. Hmm… chyba coś mieszam. Chyba będę to musiał sprawdzić na fejsie… Andrzej! – zwrócił się do kolegi – Kto ty jesteś?

- Ja? Andrzej – odparł dumie Andrzej.

- Ale jesteś, Andrzej, pewny, żeś Andrzej?

- Jestem Andrzej, jestem pewny – przytaknął Andrzej, choć minę miał taką, jakby nie do końca był pewny, że on to Andrzej.

- A co jeśli nie…?

- Nie ma takiej opcji, muszę być Andrzej.

- Ale skąd możesz mieć taką pewność…?

Wrona spojrzał w lustro.

- No! – ucieszył się – Jestem pewien! Przecież wyglądam jak Andrzej.

Kłos wychylił się zza Odetty i sam się sobie przyjrzał.

- A ja wyglądam jak kto?

- Jak Alfons.

W tym momencie dziewczynie udało się jakoś wyrwać, dorwać karteczkę z czerwonym długopisem i napisać na niej swoje imię.

- Odetta – odczytał głośno Karol i znowu spojrzał do lustra – Nie, nie wyglądam jak Odetta.

Dziewczyna posłała mu dziwne spojrzenie.

- Ona ma na myśli, że to jej imię – wydedukował Andrzej.

- No dobrze… Ale co z moim imieniem? – oburzył się nagle Kłos.

- Przecież ci już powiedziałem…

- Nie wyglądam jak Alfons!

- Możesz w to wierzyć lub nie, ale prawdy nie oszukasz…

- Andrzej! – denerwuje się Karol – Alfons, a gdy to robi, marszczy się tak zabawnie, że Odetta nie może się powstrzymać od szerokiego uśmiechu. Wrona to zauważa i odwraca się w jej stronę.

- Karol – karci przyjaciela – Nie powinniśmy się tak zachowywać przy damie.

- Chciałbym tylko zauważyć – odpowiada mu przyjaciel lekko nadąsany, bo wyraźnie nie spodobało mu się zaproponowane przez Andrzeja imię – iż fakt, że umie tańczyć balet, nie czyni z niej damy.

Wrona zgadza się z nim w milczeniu i dlatego, by się upewnić, mierzy powolnym, spokojnym spojrzeniem całą sylwetkę dziewczyny na tyle intensywnym spojrzeniem, by przyprawić ją o urocze rumieńce.

- Długie nogi, zgrabna talia, prosta postawa, urokliwa twarzyczka, płomienne włosy, rumieńce i błyszczące oczy – podsumowuje Andrzej bardzo zadowolony ze swoich obserwacji i właśnie ta radość sprawia, że Karol przestaje oglądać się w lustrze i przenosi wzrok na Odettę, próbując dokonać własnych odkryć – Jak dla mnie to jest dama – podsumowuje Wrona.

Dziewczyna szybko pisze coś na kartce, a potem wyciąga ją w ich stronę.

- Przestańcie, głupki – odczytuje głośno Karol i śmieje się z kolegi – Nazwała cię głupkiem.

- Ciebie też, głupku.

- Och… - Kłos jeszcze raz zagląda na kartkę – Hmm, racja.

- Nie szkodzi – lekceważy to Andrzej – Miło nam cię poznać, Odetto.

- I miło nam, że ty też nas poznałaś i nie uciekłaś jeszcze z krzykiem – dodaje od siebie Karol.

Jakżeby mogła? Przecież są na tyle zabawni, że jest skłonna trzymać się ich choćby tylko dlatego, by każdy jej dzień był tak zwariowany jak ta dwójka.

Poza tym, nie może przecież krzyczeć, prawda?

Kolejna kartka dostaje się Andrzejowi:

- Cała przyjemność po mojej stronie, wesoła buźka – odczytuje grzecznie – Ona nas chyba lubi – stwierdza, na co Odetta kiwa ochoczo głową.

- Pokaż mi! – Kłos wyrywa koledze kartkę z rąk i patrzy na nią przez chwilę – Mhmm… To poważna sprawa. Użyła dwukropka zamiast średnika…

- Co z tego? – interesuje się Andrzej, zaglądając mu przez ramię, by upewnić się, że Karol na pewno nie zagina rzeczywistości.    

- To znaczy, że bierze nas na poważnie.

I obaj dumają nad tym jeszcze przez chwilę, a Odetta patrzy na nich, śmiejąc się w duchu.

- Mam pomysł! – olśniewa nagle amatora zboża, odsuwa się od kolegi, zatrzymuję się przed Odettą i patrzy na nią jak siedmiolatek, który uknuł wreszcie tak szatański plan, że rodzice, gdy tylko się dowiedzą, uziemią go do końca życia – chcesz być naszym wspólnikiem w zbrodni?

Wronka szybko akceptuje idee i ochoczo się dołącza:

- To świetny pomysł! Będziemy jak Bolek i Lolek, i Tola!

- Jak trzy małe świnki!

- Jak trzy życzenia!

- Jak Atomówki!

- Jak Odlotowe Agentki!

- Jak Dobry, Zły i Brzydki!

- Jak Timon, Pumba i ten lew, którego imienia nie pamiętam!

- Jak Jaś, Małgosia i Baba Jaga!

- Jak Harry, Ron i Hermiona!

- Jak Kapitan Jack Sparrow, Will Turner i ta irytująca dziewczyna, którą grała Keira Knightley!

- Ooooo, Keria Knightley…

- Jak trzy koła dyniowej karocy Kopciuszka!

- Jak Muminek, Panna Migotka i Mała Mi!

- Jak Teletubisie bez Po!

- Jak trzy cnoty boskie!

- Jak trzy wróżki chrzestne Śpiącej Królewny!

- Jak ABBA bez drugiego A!

- Jak trzy zwrotki „Pieśni o Małym Rycerzu”!

- Jak Paris Hilton i jej wielkie stopy!

- Jak Reksio, kość i jego buda!

- Jak trzej pancerni bez psa!

- Jak wokalistki Sugababes!

- Jak Stefan, Damon i Elena!

- Jak Yo, Morti i Anna z „Króla Szamanów”!

- Jak Donie Darko, wielki królik i jego dziewczyna!

- Jak Blair, Chuck i ich synek!

- Jak dzieci Hanki Mostowiak!

- Świętej pamięci Hanki…

- Racja…

Odetta podała im kartkę, co trochę wybiło ich z rytmu. Gdy oni rozważali jej propozycję, ona zastanawiała się, skąd do cholery znają tyle bajek, seriali, filmów, zespołów…

- Zgadzamy się – odpowiedzieli jej niemal równocześnie – Będziemy jak Trzej Muszkieterowie.  


---------------

<3 ME <3

chciałam wam podziękować za ponad 11 000 wyświetleń <3. 

Słodziaki, jesteśmy tak bardzo zajebiści, że zajmujemy całą jedną włoską gminę ; D

kocham was.