dwadzieścia cztery – GOOOOOOOOOOOOOOOL! - z gościnnym udziałem Aleksandara Atanasjevica

Roboczy tydzień później

Piątek

Przed meczem

Trzej Muszkieterowie, marudna Audrey i Jagoda siedzieli na schodach przed wejściem do ośrodka i czekali na zbawienie. Ha, tak naprawdę czekali na wybawienie – powrót Liloo i Michała z wakacji.

Odetta chodziła nerwowo w kółko, kopiąc w maleńki kamień, bo przecież w nim skumulowane było wszystko, co złe, niedobre i w ogóle fuj, a fe, ble, ohyda, diabelskie nasienie i takie tam. Za całym szacunkiem dla Lucyfera, oczywiście, bo z niego sympatyczny chłopak jest. Pomocny, uczynny, dobrze wychowany i szarmancki. W dodatku zwykł przechadzać się po Polsce dość często, więc tęsknić za nim nie trzeba, o.

Jagoda zaczęła namiętnie grać w klasy, doprowadzając tym samym Audrey do kociego szału, bo stukanie nóżek o beton przyjemnym odgłosem nie było.

Andrzej siedział wygodnie oparty i rozmarzony o pewnej bardzo czarującej kobiecie, a Karol trwał przy nim, zamyślony ponuro również o czarującej kobiecie, lecz „czarującej” w nieco inny sposób – nie urokowo, a magicznie. Jak rasowa czarownica. Bo to nie jest naturalne, żeby ktoś, kto zachowuje się jak chłopak, ubiera się jak chłopak, mówi jak chłopak i rzeczywiście bliżej mu do tego chłopaka niż hipopotamowi do baletnicy, miał tak cudownie smukłą i oszałamiającą w dotyku skórę, zgrabne piersi, słodki tyłek i włosy o intrygującym odcieniu. Eh, Lolek. Ty i te twoje głupie rozkminy. Mało masz cierpień? Musisz się jeszcze zastanawiać nad własnym serduszkiem? Źle ci z Andrzejem? Źle ci z Odettą? W związek chcesz się pchać? Toż ty nie wiesz, że to nijak nigdy na dobre nikomu nie wychodzi? Spojrzyj tylko – Grześ, przykładowo. Lata za tą swoją pięknowłosą, światową kobietą, a ona go zwodzi i na smyczy trzyma. W dodatku czego chce? Rodziców poznać! Ha, to dopiero sobie chłopak wybrał!

Patrzmy dalej – Bartek. Przyciągnęła się za nim ta poczwara z Rosyji. Fakt faktem, ładna była, naprawdę, ale głupiutka, wredniutka i za bardzo „kobieca” nawet. Nie wiadomo co sobie wyobrażała, kłopotów przysparzała, gnębiła, męczyła, związków chciała… szkoda gadać.

I co? Wciąż o niej myślisz? Mało ci, Karolku, mało?

Eksponat numer trzy – Piotruś. Piotruś i jego wielkie, cudowne szczęście. Piotruś i jego wspaniała, romantyczna historia. Piotruś i jego piękne, żywe piosenki. Naprawdę chcesz skończyć jak wielki wulkan przepełniony miłością, który jeździ na wrotkach, tańcząc kankana i dorabia sobie w cyrku jako człowiek – idiota? Chcesz? Dodajmy jeszcze, że przecież kiedy jego ukochana na dwa dni – DWA DNI! – wyjechać musi, „bo praca, bo obowiązki, bo sesja zdjęciowa, bo tak”, zamyka się biedaczyna w pokoju i z tęsknoty zaczyna paprotki podlewać. PAPROTKI PODLEWA!

 Ktoś jeszcze? Andrzej. Takie tam, małe, niewinne, zauroczenie. A mało by się nie zabił, schodząc dzisiaj ze schodów. Bo co? Bo o niej myślał! Jeszcze nawet za dobrze jej nie poznał, a już normalnie funkcjonować nie może! Jak tak dalej pójdzie, krzywdę sobie, biedaczek, zrobi.

I ty naprawdę właśnie tego chcesz, Karolu?

Hmm.

- Czy oni nie powinni się już tutaj pojawić? – pan Kłos jakoś swą złość wyrazić musiał, więc walnął w kostkę Andrzeja.

- Au – filozoficznie odrzekł poszkodowany i spojrzał markotnie na wspólnika w zbrodni – Za co to?

- Jestem nieszczęśliwy – wymamrotał Lolek, wzruszając mizernymi ramionami.

Reakcja wszystkich była automatyczna - jakby właśnie Marcinek Możdżonek przebrał się za czarną panterę i przebiegł przed nimi z wielkim kartonem, na którym było napisane…

- Ooooooooooooooooooooooooooooooooooo, biedaczku.

… no właśnie.

Audrey wzdrygnęła się, Jagoda pokręciła głową, Odetta pochyliła się z całym swoim wielkim serduchem nad jego biedą, a Andrzej przysunął się bliżej i zasugerował:

- Chcesz zrobić zdjęcie na fejsik?

Zdziwniej i zdziwniej, bo nawet tego Karol nie chciał.

W tym samym czasie

Każdy Polak bardzo dobrze wie o tym, że jak się jedzie gdzieś na wakacje, trzeba przywieźć ze sobą prezenty. Nawet jeśli jedzie się tylko na tydzień, a miejscem wypoczynkowym jest dobra, swojska, zimna polska plaża.

- Prawda, że tak, Michaś?

- Co? – Kubiak zmarszczył brwi, wpatrując się uważnie w szosę.

- Ważny dzień dzisiaj. Musicie się postarać. Zrobicie to dla nas? Waszych wiernych kibiców?

Nie umknęło Miśkusiowi, że nuta ironii w głosie jego… dobrej koleżanki Liloo była niepokojąca, a przynajmniej zastanawiająca. Bardzo.

- Coś przez ciebie przemawia? – zląkł się.

- Szatan.

- Uf, to nie gorzej niż zwykle – zażartował, ale za śmiałe przyrównywanie jej humorków do diabelskich igraszek oberwał po głowie składaną mapą.

- Poważnie pytam – fuknęła na niego i odwróciła twarz do szyby, patrząc na wszechświat.

- Damy radę. Musimy. Wygramy to.

- Optymista.

- Realista.

- Jeszcze zobaczymy.

- A co się stało z gadką „zróbmy to dla kibiców”?

- Poszła się…

Nie dowiedzieliśmy się nigdy, gdzie, bo przerwało nam chrapanie dochodzące z tylnego siedzenia. Nie, nie był to pan Bartman, chociaż też był siatkarzem. Nie, nie była to jego dziewczyna – tak tylko dodaję, żeby wszystko było jasne. Nie, nie był to Bartek Kurek, ani żadna jego szalona kochanica. Nie był to także Pit i Haneczka, Ziomek, Igła, Cinek, żaden inny Michał, Wojtek, Andrzej, Karol czy ktokolwiek taki. 

To był owy wakacyjny prezent.

A że nie z nad Bałtyku, a świeżutko z Serbii, to już całkiem nieistotna sprawa.

Dwie godziny później

Trzech Muszkieterów szybko znudziło wyczekiwanie na wczasowiczów przed ośrodkiem, dlatego zajęli się własnymi sprawami – Odetta wreszcie troszeczkę sobie potańczyła, Karol smętnie snuł się korytarzami, a Andrzej składał nieporadnie rymy, żeby zabłysnąć intelektem przed swoją nową dziewczyną.

- Antonina! – cud, nie dziewczyna! – jakoś tak mniej więcej owy wiersz się zaczynał.

Kiedy jednak cała ich trójka wreszcie, a wreszcie zebrała się ponownie do kupy, bo przecież w kupie jest raźniej, Miśkuś i Liloo już dawno byli w Spale, już wypakować się zdążyli, Jagoda już ich wyściskała, a Audrey znów gdzieś zniknęła. Rzucili się więc na poszukiwania, bo także chcieli bardzo się kulturalnie przywitać. Przeszukali dwa piętra i dopiero wtedy przypomniało im się, w jakim pokoju mieszka dziki Dzik. Spóźnili się jednak nieco, bo stając przed jego drzwiami, zastali tam również wszędobylskiego Ignaczaka, jego kamerę, Łukasza Żet i…

- Pojechałeś na wakacje – wnioskował wnikliwie Krzysztof, co rejestrowała jego kamera - i przywiozłeś nam Serba?

- No - oznajmił mu uradowany Kubiak.

Wszyscy jak jeden mąż zerknęli w głąb pokoju, gdzie na obrotowym krześle kręcił się Słodki Loczek, znany światu bardziej jako Aleksandar Atanasjević. Swoją drogą, skąd on miał to obrotowe krzesło? I co leżało w czarnym worku foliowym obok niego?

Podejrzane. Należy to sprawdzić w najbliższym czasie.

- Nieee… - jęknął Andrzej - A ja tak bardzo chciałem koszulkę.

Nie do końca wiadomo czy Andrzej chciał tą koszulkę, bo tak kocha Bałtyk, czy może dlatego, że Karol rozdał już charytatywnie wszystkie ubrania Zatiego i przerzucił się teraz, biedaczek, na pokój Wronki.

Eh, no zdarza się. C’est la vie.

W tym momencie przez pokój przeparadował Piotrek – dosłownie, bo znalazł się tam w lektyce niesionej przez Mamę Muminka, Tatę Muminka, Michała Winiarskiego i Michała Ruciaka. Za nim biegła Hania – lub raczej pędziła jak na skrzydłach, bo właśnie skrzydełka przyczepione miała do skromnej, powłóczystej greckiej sukni, a w dłoniach trzymała misę z winogronami. Za Hanią szedł spokojnie Jakub Jarosz, trzymając pod rękę zmaterializowaną się nagle tutaj nie wiadomo skąd Liloo. Dlaczego właśnie eskortował ją Kuba, a nie Dzik? Cóż, nie zapominajmy kto ją tak naprawdę pewnym weselem do tej Spały ściągnął i kto był jej właściwym eks mężem, prawda? Żeby tylko jeszcze to wszystko potwierdzić i dosadniej państwu przedstawić, Kuba założył weselny garnitur, a Liloo miała na sobie wielką, bufiastą, różową sukienkę.

Nieładnie w cały pochód wkomponował się niestety pan Marcin Możdżonek, bo w towarzystwie małej Jagody wyglądał niestety nieco niestosownie. Ale cóż poradzić? Sam był sobie winien, bo nie chciał przymierzyć kostiumu Picachu. Właśnie dlatego, ubrany w pokeball i strój treningowy wyróżniał się na tle trzynastolatki w czapeczce, udającej z zapałem Asha, brat Nadii, Remigiusza, który był ich czarnoskórym kolegą z dziwnymi oczami – Brockiem oraz Klaudii, która wpadła tylko na kawę, a została na dłużej i odegrała jedną z pokemonowych koleżanek chłopców – tą rudą, z kucyczkami, żółta koszulką i szelkami, której imienia nie zapamiętano, przykro nam.

W całe towarzystwo za to ładnie wpasowali się Nadia i Grześ. Dlaczego? Bo tak. Bo byli piękni. Bo ciężko było wyglądać źle w czerwonej sukni bez pleców od Valentino i garniturze Spencer&Spencer. Trzymali się mocno za ręce, utrzymywali powagę na twarzach, patrzyli przed siebie chłodnym spojrzeniem i kalkulowali w głowach. Gdyby tylko ktoś doczepił im za plecami sztuczny ogień, a pod stopy podstawił rydwan, wyglądaliby majestatycznie jak Katniss i Peeta z „Igrzysk Śmierci”. Miejmy nadzieję, że los będzie im sprzyjał.

Za nimi podążał nieco smętnie Bartman – z lewej - ze swoją lubą – na środku - i Kubiakiem – z prawej. Zbyszek ubrany był skąpo – jedynie w kąpielówki. Luba Zbyszka ubrana była skąpo – w bikini. Michał ubrany nie był skąpo – nosił skafander płetwonurka. Z maską, butlą i pomarańczowymi płetwami. Jeśli jakkolwiek zdziwił się na widok Klaudii, nie okazał tego – albo po prostu ciężko było dostrzec mimikę jego twarzy w tym zadziwiającym stroju.

Kolejnym uczestnikiem triumfalnego pochodu była starsza loża szyderców, czyli pan Krzysztof Ignaczak do spółki z paniczem Łukaszem Żygadło, którzy dołączyli właściwie w ostatnim momencie. Ten pierwszy wyglądał wysublimowanie smukle jak tuja; ten drugi nosił krawat. Ten pierwszy miał w rękach niemiłosiernie ciężką kamerę; ten drugi dopełniał całego obrazka i szyderczo się śmiał, nie wiedząc z czego. Ten pierwszy bardzo chciał nagrać fajny materiał, co by go potem udostępnić na swoim blogu; ten drugi wciąż się śmiał. I tyle.      

Tak, proszę państwa, to już ten czas – TRZEJ MUSZKIETEROWIE. Ubrani niebyle jak, ale w swoje stroje wyjściowe, tj. majestatyczne kapelusze z ozdobnymi, białymi piórami, jakieś takie kubraczki niebieskie z ozdóbkami i szable przy boku. A i wysokie buty dla dopełnienia całości. W dodatku, cała trójka, żeby dodać swoim postaciom wiarygodności, zapuściła sobie francuskie, delikatne i bardzo wytworne wąsy. Dobrze, Odetta domalowała je sobie kredką. Ułożyli się w formacji bojowej – panowie, jako odważniejsi, po bokach; pani w środku, czujna jak pantera. Zadziwiające jednak było to, że za panami kroczyły dwie kobietki – jednak pulchniejsza i niższa, druga szczuplejsza i wyższa, ubrane tylko w prześwitujący, złoty materiał i wianki we włosach – natomiast za Odettą kroczyła postać cała w czerni, bliżej niezidentyfikowana. Jak ninja. Zawsze spoko.

Gdzie? Ach, gdzie on jest, panie i panowie? Gdzie? Jest? Jest. Jeeeeeeest! Proszę państwa, Bartek Kurek! Mknie przez korytarz, odbija piłkę, jest blisko, skacze, proszę państwa, szykuje się do akcji swojego życia! Odbija – szybkie, sprawne podanie do swojego kolegi po fachu, Fabiana Drzyzgi! Widzimy nerwowość w jego przyjęciu, ale udaje się. Wystawia dzielnie, w pierwszym tempie skacze nie kto inny, jak Paweł Woicki. Proszę państwa, ale co on tu robi? Co tutaj robi Paweł Woicki?! Niesłychane, niesamowite, jego imiennik z pozycji libero patrzy na to z trwogą w oczach – ale nie! To tylko taktyka, dobra, myląca przeciwnika taktyka! Bartek skacze, bierze zamach! Uderzaaaaa! Puuuuuuuuuuunkt! Proszę państwa! Samiutkie boisko! Jest! WYGRYWAMY! Mamy toooooooooooooooo! Mamy zwycięstwo!!!!!!!!

Tylko pech chciał, że boisko było drzwiami do pokoju Anastasiego.

- CO TU SIĘ DO KURWY NĘDZY WYPRAWIA?! – zagrzmiał, a Jagoda odruchowo zasłoniła sobie niewinne uszy czapeczką – CO WY WYPRAWIACIE?! JAK WY SIĘ ZACHOWUJECIE?! DZISIAJ GRACIE. DZISIAJ! I CO? CO Z WAMI?! NIE, JA MAM DOŚĆ. KONIEC TEGO! WSZYSTKIE KOBIETY W TEJ CHWILI WYSTĄP I WYNOCHA MI STĄD! I NIE POJAWIAĆ MI SIĘ AŻ DO SEZONU LIGOWEGO!

Jak im polecono, tak też zrobiły. Dlatego spotkamy się z nimi dopiero później.





moje "nadrabianie życia chłopaków" jeszcze trochę potrwa, szczególnie, że całkiem zmieniłam plany i znowu nie będzie to aż tak drastyczna zmiana . XD

okej, gdyby ktoś nie zauważył - szykuje się nam małe święto: 25 ROZDZIAŁ!

z tej okazji u góry jest wieeeeeeeeelka ankieta, gdzie możecie wybrać swoich ulubieńców, którzy będą głównymi gwiazdami dwudziestki piątki.
* przy wybraniu opcji: "zupełnie ktoś inny, bo całej reszty mam już dość." zasugerujcie kogoś w komentarzu. jestem otwarta na propozycje.
xo xo,
kocham was,
Świetlik. <3