dziewiętnaście - Dziki Głód

 Po drugim treningu

Pamiętacie jeszcze tę wspaniałą paprotkę, za którą chował się Kubiak, gdy miała go odwiedzić Klaudia? Jeśli nie to ona zaraz wam o sobie przypomni, bo i tym razem będzie służyć mu za kryjówkę. Tak to już jest, jak się knuje po kątach z blondyneczkami w okularach i opracowuje tajemne plany pozbywania się innych blondyneczek bez okularów.

- Co jej powiesz? – zapytał. Chował się za doniczką i wypatrywał oraz wysłuchiwał czy aby z drugiego końca korytarza nie biegnie wychudzony obiekt i czy echo jego szpilek nie niesie się od parteru.

Liloo siedziała przy nim po turecku z zamkniętymi oczami, opierając się o ścianę i intensywnie myśląc.

- Nie wiem, myślałam o klasycznym: zostaw go, s…

Kubiak nagle odwrócił głowę w jej stronę.

- Nie wiedziałem, że przeklinasz – wystraszył się, poruszony do głębi.

Dziewczyna w odpowiedzi lekko się uśmiechnęła.

- Zdarza mi się – wzruszyła ramionami.

Przez korytarz przemaszerował Bartuś, śpiewając:

- Jeżeli któryś z was jutrzenkę może spotkać, niech powie, że nie czas bym światło jej pokochał, bo walka jeszcze trwa. Jeżeli któryś z was odwiedzi wyspę syren, niech krzyknie pośród fal, że do nich nie przypłynę, bo walka jeszcze trwa, a jeśli smutny los tak sprawi, że śmierć przyjdzie, zanieście pęki róż i wszystkie moje pieśni umiłowanej mej, gdy zwyciężymy ich…

… i zniknął.

- Czy on śpiewał o tobie? – zainteresował się Michał.

Liloo otworzyła oczy i zmarszczyła brwi:

- Co?

- Umiłowanej mej – zacytował – Jesteś jego umiłowaną?

- Nie jestem – zaprzeczyła dziewczyna.

- Jeszcze przy śniadaniu byłaś…

- To było tylko… Bo ja… Ugh, a co cię to w ogóle obchodzi? – zirytowała się, bo nie potrafiła wytłumaczyć Miśkowi zawiłej śniadaniowej relacji z Kurkiem, a tym bardziej jeszcze bardziej pokręconego trójkącika z Kurkiem i Cysią – Poza tym, teraz jestem twoją umiłowaną. Czasowo. Chyba powinnam brać za to opłaty.

- Wcale mnie to nie obchodzi.

- Jasne…

- Sugerujesz coś? – zerknął na nią.

- Nie, a ty?

- Cicho! – sprytnie wywinął się od drążenia tego nieprzyjemnego tematu - Chyba coś słyszałem!

Ale to nie była Klaudia, to był Pit. I jak na prawdziwego zakochanego, szczęśliwego człowieka przystało, śpiewał sobie.

- I wanna fly, can you take me far away? Give me a star to reach for, tell me what it takes and I’ll go so high, I’ll go so high, my feet won’t touch the ground…

… i zniknął.

- On nie śpiewał o tobie – Liloo pokręciła głową.

- Genialny wniosek – stwierdził Michał z sarkazmem.

- Gdyby śpiewał o tobie – ciągnęła dziewczyna, niezrażona – Musiałby użyć w jednym zdaniu „wredny”, „marudny” i „idiota”.

Kubiak obrócił się w jej stronę, naburmuszony i już - już miał jej wygarnąć, gdy wtem rozległ się stukot szpilek i słodki głosik:

- Misiaczku?

Klaudia.

Liloo i Michał wymienili spojrzenia.

-  Czas zacząć zabawę – zabrzmiało to jak w filmie akcji. Miejmy nadzieję, że był to dobry film.

Modelka miała dzisiaj na sobie niebotycznie wysokie szpilki, więc poruszała się baaaardzo wolno, żeby przypadkiem nie złamać kostki w siedmiu miejscach z przemieszczeniem.

- Zróbmy mały pokaz – zadecydowała Liloo, złapała Miśkową łapkę i pociągnęła go do góry. Oparła się o drzwi, przyciągnęła do siebie siatkarza i przytuliła się do niego całym ciałem. Dzięki Bogu, zdążyła zanim Klaudia się pojawiła i gdy modelka wreszcie dotarła pod Kubiakowy pokój, mogła dostrzec swojego „chłopaka” obściskującego się z jakąś…

- Co to ma znaczyć?!

Michał świetnie wczuł się w rolę zdradzającego chłopaka i odskoczył zgrabnie od Liloo, gdy tylko usłyszał Klaudię.

Modelka pobladła, przez co jej krwistoczerwone usta wydawały się bardzo, bardzo okropne, bo aż raziły kolorem, a ciemny makijaż wokół oczu przyprawiał o dreszcze.

- Zdradzasz mnie – wydedukowała Klaudia i jeszcze chwilę zajęło jej przetrwożenie tej myśli, ale gdy tylko to zrobiła, krzyknęła z całą mocą – Zdradzasz mnie!

- Klaudia… - bąknął Misiek, ale urwał, bo czuł, że powinien coś powiedzieć, ale nie wiedział co.

Na pomoc przyszła mu Liloo.

- Kim pani jest? – zwróciła się do Klaudii.

- Jego dziewczyną! – odparła modelka, oburzona.

- Och, nie. JA jestem jego dziewczyną.

- Chyba sobie kpisz, wywłoko.

- Klaudia, ja… - spróbował ponownie Michał, ale modelka zmroziła go tylko spojrzeniem.

- Wiedziałam, że jesteś typowy. Wiedziałam to od początku – stwierdziła – Nawet już nie wiem, po co marnowałam na ciebie czas… - i obrzuciła jeszcze jednym spojrzeniem pełnym pogardy Liloo – Skoro wolisz się zadawać z wielkim pospólstwem, nie ma sprawy. Żałuj. Odchodzę – obróciła się na pięcie i rzeczywiście poszła. 

Misiek i Liloo odprowadzili ją wzrokiem.

- Jesteśmy okropni – stwierdziła dziewczyna i dodała, gdy Kubiak spojrzał na nią nierozumiejącym wzrokiem: - Zraniliśmy ją.

- Przejdzie jej – skwitował siatkarz.

Liloo westchnęła.

- Przynajmniej będziesz miał święty spokój.

Tym razem przez korytarz przeszli razem – Bartek i Piotrek, śpiewając głośno:

- Chryzantemy złociste w półlitrówce po czystej stoją na fortepianie i nie podlewa ich, kurwa, nikt!

Następnego dnia

Piątek

Są ludzie i parapety, krzesła i taborety, ale żeby się urodzić rasową hotką, to trzeba już specjalnej mieszanki genowej – ginekologa – położnika i elektryka, mianowicie.

- Mamo! Mamo! Mamo! Mamo!

Szesnastoletnia Jana biegała po domu swym jak diabeł wcielony i liczyła na to, że jej rodzicielka poświęci jej chociaż jedną dwudziestą uwagi, jaką poświęcała „Kuchennym Rewolucjom”.

- Cicho bądź! – fuknęła matka na córkę, bo Magda Gessler próbowała właśnie flaczków. A nic nie jest ważniejsze od Magdy Gessler próbującej flaczków.

Janina nie poczuła się urażona, bo w zupełności przywykła do tego, że jest ignorowana. Biegała po domu dalej, ekscytując się nie wiadomo czym, wrzeszcząc nie wiadomo co i wyobrażając sobie, jak cudownie będzie wyglądał przyszły piątek. Dlaczego akurat przyszły piątek?

Bo mecz.

Są ludzie i parapety, krzesła i taborety, ale żeby się urodzić rasową hotką pseudo fanką, poza genami ginekologa – położnika i elektryka potrzebne są jeszcze wiara, zaufanie i… nie, nie, nie tym razem – nie chodzi o magiczny pył. Wystarczy przeświadczenie o tym, że miłość nie istnieje, bo po co, skoro są siatkarze.

I ich tyłki.

Tak, nie ma nic bardziej milusiego niż siatkarze i ich tyłki.

Hotka Janina potrafiła to docenić, a ostatnio pod niebiosa wychwalała pewnego ciemnowłosego, resoviackiego siatkarza i jego pośladki, bo wypatrzyła go gdzieś tam w tłumie, jak się kręcił koło Pita i stwierdziła:

- Och, kochany. Musisz być mój.

Nie obchodziło jej, że prawdopodobnie nigdy go nie pozna osobiście, a nawet jeśli – dla Grześka Kosoka będzie i tak kolejną, zwykłą fanką. Smutna rzeczywistość. Nie docierało do niej, że szesnastolatka z takim charakterem prawdopodobnie w ogóle go nie zainteresuje. A już tym bardziej nie obchodziło jej, że Kosok ma prawo układać sobie romantyczne życie z kimś innym.

Janina na to nie pozwoli! O nie! 

Kilka godzin później

Są ludzie i parapety, krzesła i taborety, ale żeby studia opłacić, to trzeba być niewolnikiem. Szczególnie te psychologiczne, które są nikomu niepotrzebne, ale  bywają fascynujące – tak wydawało się Edycie, gdy je zaczynała. Z biegiem czasu przekonała się, że rzeczywiście psychologowie są niepotrzebni ludzkości, że bardziej przydaliby się lekarze, strażacy albo geniusze z ogromnym potencjałem, ale że ona nie była żadnym z nich, wolała już być psychologiem. Przynajmniej mogła uczyć się tego, co naprawdę lubiła – grzebania w ludzkich głowach.

Jak już było wspomniane, studiów za darmo nie dają i trzeba wypłacalnym być, nawet za cenę niejedzenia śniadania - a żeby być wypłacalnym, trzeba mieć albo pracę, albo bogatych rodziców.

Edyta nie miała bogatych rodziców, ale miała pracę.

Najbardziej idiotyczną i irytującą pracę na świecie, ale przynajmniej pracę.

Co takiego robiła?

Rozwoziła po mieście kanapki. Skuterkiem. I w kasku. Czerwonym. A co!

Dlaczego poznajemy te dwie dziewczyny? Ha, pierwsza jeszcze trochę tu namiesza, ale o tym później. Druga namiesza teraz, bo Kubiak jest głodny, jak zwykle. Więc Edyta musi ruszyć tyłek, wsiąść na skuter i zawieźć Miśkowi kanapkę, czy tego chce, czy nie. A że wyboru nie miała, bo przecież praca to praca, wsiadła i ruszyła.

Misiek, Piotrek i Grzesiek – ta oto trójka wybrała się na Łukaszową sesję, bo rzekomo byli bardzo ciekawi, jak taka profesjonalna sesja wygląda. Jasne, jasne – jakby ostatnim razem, gdy brali w takim „czymś” udział, nie dowiedzieli się już wystarczająco dużo. Prawdziwe odpowiedzi były proste: Piotrek chciał być, bo Hania; Grzesiek chciał być, bo Nadia, a Kubiak przyszedł, bo Liloo – ale nie chciał się do tego przyznać, utrzymując, że jest znawcą sztuki i fanatykiem fotografii.

Oj, fanatykiem to on był, ale jedzenia. Głodny Misiek to Zły Misiek, tak jak Trzeźwy Polak to… Nie, przepraszam. Nie wiem jak wygląda Trzeźwy Polak.

W każdym bądź razie, sesja trwała sobie w najlepsze, Łukasz nie pozwolił chłopakom wejść do środka, bo zawstydzali jego modelki, a Kubiak był głodny, więc zamówił sobie kanapki.

Chłopcy siedzieli grzecznie na krzesełkach przed budynkiem studia, gdzie tymczasem Ewelina robiła sobie makijaż, Hania poprawiała włosy, a Nadia akurat pozowała. Tematem sesji były: Kształty. Pan Artysta chciał się skupić na pięknie kobiecego ciała w każdym rozmiarze i wymiarze; chciał pokazać prawdziwy artyzm fotografując niektóre fragmenty nagiego ciała – obojczyki na przykład i miękkie fale włosów, które je zakrywały, linię łabędziej szyi, pępek i zaciśnięte na biodrach dłonie, plecy i profil twarzy, kształt nóg unoszonych wysoko, jakby do wykonania „świecy”… Takie tam, czarno – białe fotografie tak bardzo pełne sztuki, że całkowicie niezrozumiałe dla osób niewyedukowanych i nieznających się na rzeczy.

Liloo bardzo się to wszystko podobało. Kręciła się po studiu, zaglądała Łukaszowi przez ramię, z zachwytem podziwiała odwagę i naturalność swoich koleżanek przed obiektywem, zerkała w monitor na zdjęcia już wykonane i bardzo liczyła na to, że będzie wyglądać chociaż w jednej ćwierci tak ładnie jak one. Czuła się zagubiona – ekscytowała ją ta sytuacja, ale z drugiej strony panicznie się bała.

Hania, jako modelka była przyzwyczajona do pozowania w niewielkiej ilości ubrań; Ewelina, pomimo większego rozmiaru, lubiła swoje ciało i czuła się w nim pewnie; Nadia tak bardzo emanowała seksapilem, tajemniczością i pewną klasą, że takie „niewinne” zdjęcia to pewnie w jej życiowym dorobku było coś zupełnie błahego, nie przejmowała się. Skoro one nie miały problemów ze swoimi ciałami, dlaczego inni ludzie mieliby mieć? Jeśli nie chcą patrzeć, nie muszą.

Liloo była inna, niewinna. Nie miała jeszcze okazji być podziwianą zupełnie nago. Dlatego napawało ją to wszystko wielkim stresem.

Nie pomagał jej też fakt, że od dwóch dni nic nie zjadła…

Dziesięć minut później

Człowiek nie jest w stanie przetrwać na głodnego w towarzystwie dwóch idiotów – czyli Piotrka i Grześka, którzy z braku rozumu zaczęli grać w klasy, narysowane kamyczkiem. Chcieli, żeby Kubiak zagrał z nimi, ale wyratowało go dostarczenie kanapki.

Edyta zaparkowała swój jaskrawoczerwony skuter, zdjęła kask, a z bagażnika wyjęła pudło pełne jedzenia, co Michał przywitał rozszerzeniem źrenic, uśmiechem i mógłby przysiąc, że gdzieś w tle anielski chór zaczął śpiewać na dwa głosy „Alleluja!”.

Dziewczyna zatrzymała się tuż przed nim, zerknęła tylko, a potem skupiła wzrok na karteczce:

- Pan… Kubiak? – zapytała, a gdy Misiek przytaknął głową, wręczyła mu pudełeczko – Smacznego.

Wyśmienity zapach jedzenia zwabił wygłodniałe walenie – Nowakowski i Kosok usadowili się po obu stronach Kubiaka.

- Gdy ktoś życzy smacznego, sugeruje, że jego jedzenie jest niesmaczne – poinformował powietrze Piotrek, bo nie interesowało to nikogo. Tylko powietrze.

- Ile? – zapytał dziewczynę Michał, szukając portfela, a w tym czasie Grześ zabrał się za szalenie skomplikowane otwieranie pudełka.

- Dwadzieścia jeden pięćdziesiąt – poinformowała go – I trzy pięćdziesiąt za sosik.

- Sosik! – ucieszył się Pit i rzucił się, by pomóc Grześkowi.

Gdy Michał walczył ze swoim portfelem, Edyta przyglądała się budynkowi z napisem: Studio.

- Tu dzieje się coś ciekawego, prawda? – zagadnęła, jednocześnie zgarniając pieniądze z Miśkowej dłoni.

- Mhm – potwierdził Piotrek z ustami pełnymi jedzenia, bo już udało im się rozgryźć jak działa opakowanie. Po prostu unosiło się wieczko – Ale nie możemy tam wchodzić…

- Dlaczego?

- Fotograf nam zabronił.

- Oho, czyli sesja – uśmiechnęła się – Nie jesteście ciekawi?

- Jesteśmy, ale podobno rozpraszamy modelki...

- Przejmujecie się tym? Chodźcie, popatrzymy!

No to poszli.

Dziesięć minut później

Liloo stała w miejscu, tyłem do Łukasza, głowę kierując za siebie i patrząc trochę ponad obiektywem. Była sztywna, zestresowana, głodna, niepewna, zmęczona i okropnie bolała ją głowa. Bardzo dobrze, że nie była świadoma, iż przyglądają jej się dodatkowe pary oczu, bo pewnie umarłaby na miejscu.

Piotrek i Grzesiek cichaczem przemycili siebie – i kanapki – w kierunku swych ukochanych, a Misiek i Edyta chowali się w kącie za jakimiś nieważnymi, zapomnianymi przez czas pudłami. Kubiak wciąż jadł. W pewnym momencie dziewczyna poruszyła się nagle, przez co kanapka Miśka wypadła mu z dłoni i wylądowała niezgrabnie na flanelowej, kraciastej koszuli.

- Nosz, cholera, no! – zaklął sobie jeszcze troszkę takim niby szeptem, na co dziewczyna tylko przewróciła oczami. A to wkurzyło go jeszcze bardziej – Patrz, co zrobiłaś, niezdaro!

- Mam na imię Edyta – poprawiła go, ale całkowicie to zignorował:

- To moja ulubiona koszula!

- Och, biedaku. Zostałeś naznaczony majonezem. Teraz umrzesz – wyśmiała go.

- Daruj sobie – warknął, na co ona ponownie przewróciła oczami.

- Dawaj, księciunio, upiorę ci ją – zażartowała, ale on potraktował to zupełnie poważnie. Ściągnął koszulę, zostając w samym białym podkoszulku z wielkim nadrukiem naleśników i wesołym podpisem; wręczył ją Edycie.

Spojrzała na niego jak na idiotę.

- No, dobra – wzruszyła ramionami, zmięła ciuch w dłoniach i wcisnęła go do podręcznej torby - Będzie piękna, świeża i pachnąca – zapewniła go.

Usłyszeli głos Łukasza:

- Liloo, możesz chociaż spróbować się rozluźnić? – bardzo starał się ukryć zirytowanie – Nie potrzebuję tyczki, ale ciała – bardzo mu to nie wychodziło.

Dziewczyna w odpowiedzi zadrżała, złapała się za głowę i usiadła nagle, bo przed jej oczami różowe słonie na monocyklach zaczęły tańczyć gorącą sambę do muzyki z filmu „Drive”, trzymając w paszczach zielone piórkowe boa z gumy do żucia i żelek.

Misiek się zerwał, Edyta się zerwała, chłopcy się zerwali, modelki się zerwały, nawet Łukasz się zerwał. Ale bardziej niż biedną Liloo zdawał się być zaaferowany tym, że nagle znalazło się tutaj tyle osób.

- Co wy tu robicie? – zwrócił się do siatkarzy – Kim pani jest? – zapytał Edytę.

Nikt mu jednak nie odpowiedział. Hania rzuciła na ramiona Liloo szarą bluzę, bo przecież była w samej bieliźnie, Kubiak przyklęknął na jedno kolano i uniósł jej twarz do światła, a Edyta usiadła obok i złapała dziewczynę za rękę.

- Halo, nic ci nie jest? – zapytała głośno i wyraźnie, bo przecież tak uczyli na kursie pierwszej pomocy – Ułożyć cię w pozycji bezpiecznej?

Liloo zamrugała, bo nagle oślepiło ją światło.

- Co? N, nie – wydukała – Nic mi nie jest… - skłamała.

- Coś cię boli? – dopytywał Kubiak – Jesteś chora?

- Jest wyczerpana – podsunęła mu rozwiązanie dziewczyna od kanapek. Chyba jednak kurs pierwszej pomocy na coś się przydał…

- Och, to akurat zauważyłem – przyznał Michał cierpko, nawet nie zaszczycając jej spojrzeniem.

Edyta wstała, oparła dłoń o biodro i spojrzała poważnym, naukowym okiem na bladą i mizerną twarzyczkę Liloo. Wszyscy patrzyli na nią z wyczekiwaniem, jakby była lekarzem z dwudziestoletnim stażem.

- Stawiałabym na niedożywienie – zawyrokowała, a Michał spojrzał nań dziwnie – Tak, to najbardziej prawdopodobne. Jest blada, słaba, zmęczona i wygląda, jakby drażniły ją wszystkie zapachy. Mogę przysiąc, że do tego wszystkiego kręci się jej w głowie i ma kłopoty z widzeniem.

- Nieprawda – zaprzeczyła słabo Liloo, ale wszyscy wiedzieli już, że kłamie. Edyta miała rację.

Dzik zerkał to na nią, to na obiekt badawczy i chyba też przyznał jej ostatecznie rację, bo zapytał:

- I co ja mam niby z tym zrobić?

- Zabierz ją do domu, sklerotyku, nawrzeszcz trochę i nakarm. – podsunęła grzecznie. 


-------------------
WOJTEK OŻYŁ.