dwadzieścia jeden – tam, gdzie Muszkieter śpi

W tym samym czasie…

W troszkę innym miejscu świata, nieco dalej, wyżej i jakby ciut w prawo, Karol i Andrzej, Andrzej i Karol leczyli właśnie kaca.

Lub raczej – to Andrzej leczył, bo Karol wciąż chrapał, pozostając jeszcze w błogiej nieświadomości. Szczęściarz.

Nie od dzisiaj wiadomo, że jak się ma wolny weekend, to trzeba go uczcić.

Nie od dzisiaj wiadomo, że jak się ma wolny weekend i spędza go z przyjacielem, to trzeba go uczcić huczniej.

Nie od dzisiaj wiadomo, że jak się jest Andrzejem i ma się ten wolny weekend spędzać z Karolem, to trzeba zrobić taką imprezę, żeby media zaczęły huczeć o domniemanym końcu świata, bo tyle nietrzeźwych ludzi biega po drogach.

Taka właśnie impreza odbyła się w warszawskim mieszkaniu pana Kłosa.

Jakże zaskoczony więc musiał być właściciel, gdy powoli otworzył powieki i został przywitany szerokim uśmiechem spod świeżego zarostu jedynego w swoim rodzaju Andrzeja.

- Mooooorning – wyszczerzył się do niego głupio przedstawiciel ptactwa, na co przedstawiciel produktów zbożowych podskoczył przerażony, krzyknął cienkim głosikiem jak baba i naciągnął kołdrę aż po samiutką brodę, bo zorientował się, że śpi nago.

Andrzej wybuchnął śmiechem tak głośnym i obezwładniającym, że aż stoczył się z łóżka. Na szczęście dla Karola, Andrzej był już ubrany.

- Co ty robisz w moim mieszkaniu?! – oburzył się Kłos.

Wronka nad wyraz szybko pozbierał się z posadzki.

- Spałem.

- Nie obchodzi mnie to. Co tu robisz teraz? Nie powinieneś sobie iść?

- Kochanie, już chcesz się mnie pozbyć? Wypraszasz mnie? – Andrzej udał przerażenie – Po takiej namiętnej, wspólnie spędzonej nocy?

Karol spojrzał na niego wielkimi, pełnymi przerażenia oczami.

- Nie spędziliśmy razem nocy.

- Spałem tu – oznajmił mu reprezentacyjny kolega.

- Gdzie?!

- No tu – Andrzej pokazał drugą połowę łóżka.

- Kłamiesz! – załkał Karol – To jest niemożliwe! Pamiętałbym, że…

W tym momencie coś mocno uderzyło w pokojowe drzwi. Karol pisnął znowu, a Andrzej podskoczył.

- Ktoś tu jeszcze jest?! – zapytał konspiracyjnym szeptem właściciel, ale jego znajomy przestał słuchać i zaczął gorączkowo zapewniać:

- Karol, ja nic nie zrobiłem. Ja się chciałem tylko z tobą podroczyć, ja sobie spałem na podłodze, właściwie nie wiem, czemu. Ale Karol!, nie daj nas zabić! Ja jestem mimo wszystko jeszcze za młody, ja nie mogę ginąć!

Nagi Kłos powstał z łóżka, wciągnął swoje slipki i popatrzył na Andrzeja, zniesmaczony.

- Zawsze wiedziałem, że jesteś miękki.

Wronka nie wiedział skąd w jego kumplu znalazła się taka nagła, rycerska odwaga. Kłos ruszył w stronę drewnianego wyjścia z pomieszczenia, skradając się na paluszkach i w duchu modląc, żeby to - cokolwiek złego było za drzwiami – nie było pająkiem. Nie lubił pająków. Bardzo nie lubił.

- Halo? – zapytał, otwierając delikatnie drzwi. Nie wyskoczył na niego żaden pajęczak, więc uznał to za dobry znak – Halo? – zapytał znowu – Jest tu kto?

Przypomniał sobie nagle, że przecież wczoraj była tu gdzieś Odetta! To znaczy… hmm… wychodziła z nimi na miasto, a potem, gdy z klubowej zrobiła się domówka u Kłosa… Niee… Ona też z nimi szła… Prawda? Tak, na stówę szła. Przecież chciał pożyczyć od niej pomidorowy przecier. Tak, teraz sobie przypomina, Odetta na pewno z nimi była! A skoro była wieczorem, pewnie to ona teraz skrada się po mieszkaniu. I logiczne, że mu nie odpowiada, skoro nie umie mówić! No, no – Karol, ty detektywie.

Więc Kłos, dumny jak paw i zadowolony ze swojej nieprzeciętnej inteligencji, ruszył pewnie do kuchni, bo nic mu już nie zagrażało. Ba, zagrożenia – co to dla niego! Spodziewał się, że przywita go pyszne śniadanie… No co? Skoro jest kobietą, powinna gotować. Takie jest święte, odwieczne prawo wszechświata.

W brudnej, zagraconej kuchni w pseudo nowoczesnym stylu nie znalazł jednak uśmiechniętej Odetty, ubranej tylko w jego – albo Andrzeja – koszulkę, która piłaby kawę, siedząc na blacie i wesoło machając nóżkami, a obok piętrzyłby się stos kanapek, który śmiało mógłby konkurować z wieżą po sushi ułożoną przez Bartmanowo – Kubiakowo – Możdżonowo – Igłowego Potwora Głodomora… Boże, Kłos. Ty i ta twoja chora wyobraźnia… Ehm, w każdym bądź razie – Karol nie zastał w kuchni Odetty i jej niebiańsko długich nóg baletowej tancerki. Przywitały go za to równie zgrabne, ale nieco pulchniejsze kończyny dolne i słodki, okrągły tyłeczek, który właścicielka dumnie wypinała, bo akurat szukała czegoś w niższych odmętach lodówki. Biedna, poza piwem nic tam przecież nie było.

Kłos stał tak przez długą chwilę i patrzył jak właścicielka najkrótszej spódniczki świata przegląda skromną przechowywalnie jedzenia, bo go wmurowało na widok tylu kobiecych wdzięków o tak wczesnej porze.

Dziewczyna wydawała mu się niska – hahaha, żart taki; przecież Lolek jest wyższy niż większość społeczeństwa. Miała długie, kasztanowobrązowe włosy, które teraz opadały jej na twarz i które zmuszona była odgarniać nerwowym gestem, bo zasłaniały widoczność czarnych oczu. Poza króciutką, dżinsową spódniczką i zgrabnymi nogami – i tym tyłkiem! – mogła pochwalić się jeszcze płaskim brzuchem, kolczykiem w pępku i faktem, że ładnie wyglądała w czerwonym, sportowym staniku. Gratulujemy.

Karol bardzo chciał pogratulować jej osobiście, ale przypomniał sobie nagle, że przecież zaczął się właśnie nowy dzień – piękny dzień, który najlepiej byłoby zacząć od…

Śpiewania!

Ryknął więc na całe gardło - tak, że biedny Andrzej, skulony w pokoju, prawie zszedł na zawał:

- Hiszpańskie dziewczyny!

Coś stuknęło, coś pisnęło, coś gruchnęło, coś zaklęło i ktoś – Karol – wszedł na wysokie „c”, przez co słońce zniknęło nagle za chmurkami, bo aż rozbolały go promyczki.

Dziewczyna, która jeszcze przed chwilą stała przy lodówce, leżała teraz na podłodze pod Kłosowymi stopami i trzymała się za głowę.

- Au – jęknęła.

Nie, Karol jej nie pomógł – przecież miał do zaśpiewania jeszcze jedną zwrotkę. Za to pomógł jej Andrzej, bo ściągnęły go do kuchni „Hiszpańskie dziewczyny” – przecież to było typowo Delectowe no, a Andrzej jeszcze niedawno był typowo Delectowy. Kłos za to nie był Delectowy w ogóle, więc co on sobie wyobrażał?! Właściwie to nawet Fisiel nie był już Delectowy. Nic nie było Delectowe. Nawet Delecta! Bo to Transfer przecież…

Eh, głupi świat.

Wronka kopnął Karolka w kostkę, rzucił się na glebę i złapał piękną kobietkę w ramiona, ciągnąc jej drobne ciałko do góry.

- Nic ci się nie stało? – zapytał, patrząc na nią spojrzeniem „jestem tak bardzo zmartwiony”. W tym samym czasie Karol zerkał mu przez ramię spojrzeniem „głupi Andrzej kopnął mnie w kostkę, ale trzyma teraz coś ładnego, więc popatrzę”.

Dziewczyna przez długą sekundę była zamroczona, a potem otworzyła śliczne, czekoladowe oczy i zobaczyła dwie uśmiechnięte twarze, na co zareagowała głośnym jękiem.

W tym samym czasie do pokoju weszła kolejna zacna istota. Ubrana była skąpo, ale ani Karolowi – który sam był półnagi – ani Andrzejowi – który był zbyt zajęty tą ubraną - to nie przeszkadzało.

- Czy to jest mój szlafrok? – zainteresował się Kłos.

Rzeczywiście, czarny szlafroczek należał do Karola, ale to nie zmieniało faktu, że dziewczyna wyglądała w nim lepiej. Dużo lepiej. Była podobna to tej, którą Andrzej wciąż trzymał w swoich ramionach i nie zanosiło się, by szybko ją puścił. Ten sam głęboki odcień czerni oczu. Podobny kolor włosów. Z tym, że ta była dużo wyższa, smuklejsza, a jej włosy były idealnie proste.

- Co tu się dzieje? – dziewczyna skrzyżowała ramiona na piersi i czujnym okiem omiotła scenkę rodzajową.

- Moglibyśmy was spytać o to samo – stwierdził Andrzej – Kim jesteście?

- A wy?

- Zapytaliśmy pierwsi.

- Nieprawda.

- To nasze mieszkanie.

- Ale my…

- Czekajcie, stop! – Karol uniósł dłonie i nakazał im zamilknąć – O czymś sobie przypomniałem… Gdzie jest Odetta?

No właśnie. GDZIE. JEST. ODETTA?! Przecież powinna tutaj być!

Dziewczyna w szlafroczku zmarszczyła brwi.

- A kto to?

- Odetta?

- No. To twoja dziewczyna.

Karol się oburzył.

- O, nie!

- Więc to jest wasza dziewczyna? – zerknęła na Andrzeja.

- O, nie! To nasza przyjaciółka – wyjaśnił jej spokojnie Wrona.

- Nasz trzeci muszkieter – potwierdził Kłos.

- Milczący Muszkieter – przedstawił jej ksywkę Wrona.

- Który ładnie pachnie – dodał od siebie Kłos.

- I bardzo ją za to lubimy – kontynuował Wrona.

- I martwimy się o nią – zakończył Kłos.

- Mhmmm… - przytaknęła im dziewczyna – Dzielicie się nią? To nieładnie.

Andrzej z wrażenia aż wypuścił z rąk tę drugą dziewczynę.

- To nie jest tak!

- Au.

Pochylił się nad nią.

- Przepraszam.

- Nie dzielimy się Odettą – Karol patrzył gniewnie na cudo w jego szlafroczku – Ona jest naszą kumpelą. Naszym człowiekiem. Naszym kompanem. Nie naszą zabawką.

- Mamy tylko chwilowy problem ze zlokalizowaniem jej miejsca aktualnego pobytu… - zauważył inteligentnie Wrona.

Dziewczyna patrzyła na nich podejrzliwie, podczas gdy ta druga pozbierała się z podłogi i odsunęła możliwie jak najdalej. Nerwowy gestem odgarniała włosy i nawijała je na palec. Ta pierwsza westchnęła.

- Spokojnie. Znalazłam waszą zgubę. No, tam jest – pokazała im dłonią drzwi do łazienki, a dwaj mężczyźni rzucili się pędem w tamtą stronę. Narobili przy tym tyle hałasu, że pewnie pobudzili wszystkich zmarłych w promieniu tysiąca kilometrów, ale na szczęście nie Odettę.

Pierwszy był tam Andrzej. Zatrzymał się nad wanną i przez chwilę patrzył na nią z przerażeniem, ale potem dołączył do niego Karol i gdy już wymienili spojrzenia, uśmiechnęli się, przytulili do siebie jak stare, dobre małżeństwo i z czułością zerknęli jeszcze raz. Odetta leżała sobie grzecznie niczym mały szczeniaczek w wannie pełnej serpentyn i balonów, ubrana we wczorajsze dżinsy i trochę zabrudzoną koszulkę, chrapiąc słodko. Jej stan wskazywał na totalną obojętność wobec świata i zdecydowaną nietrzeźwość.

- Patrz, Andrzej – powiedział Kłos tonem dumnego ojca – Wychowaliśmy małego, imprezowego potwora.

Wzruszony Wronka starł pojedynczą łzę z policzka.

- One tak szybko dorastają… - zaczął marudzić i wtulił się wygodniej w Karola – Och, nasza mała dziewczynka.

Chwilę romantyczności przerwała im…

- Jesteście porąbani.  

Zgodnie odwrócili głowy w stronę drzwi.

- Kim wy w ogóle jesteście?

- To moje mieszkanie – odezwał się Kłos – Mamy pierwszeństwo.

Dziewczyna przyodziana w szlafrok przewróciła oczami, ale odezwała się jej przyjaciółka, wyraźnie znudzona bezosobowym zwracaniem się do siebie:

- Ja jestem Tośka, a to jest Maksi. Jesteśmy siostrami. Ona chce się wykąpać, a ja jestem głodna – oznajmiła, jakby to były teraz najistotniejsze rzeczy w ich życiu.

Andrzej uśmiechnął się do niej szeroko i oderwał od Karola, bo bardzo spodobał mu się sposób, w jaki Tośka mówiła, że jest głodna – cokolwiek miało to znaczyć, Andrzeju.

- To jest Karol, a ja jestem Andrzej. Jesteśmy kumplami. On ma na sobie slipki, a ja bym zjadł jajecznicę.

Widać było, że pan Wrona i panna Antonina zapałali do siebie jakimś tam uczuciem czy nicią porozumienia się połączyli od pierwszego wejrzenia, bo szczerząc się, opuścili łazienkę i udali do kuchni.

W tym samym czasie Karol i Maksymiliana mierzyli się spojrzeniami.

- To mój szlafrok – odezwał się chłopak.

- Nie używasz go – wzruszyła ramionami dziewczyna.

- Bo ty go nosisz. Oddaj mi go.

- Nie mam mowy. Pod spodem jestem naga.

- Nie będę ukrywał, że mnie to nie obchodzi. Co wy tu w ogóle robicie?

- Chyba zaprosiliście nas na imprezę…

- Chyba?   

- Nie pamiętam – przyznała.

- Racja – zaśmiał się Kłos – Musiało być naprawdę nieźle.

- Nie pamiętam – powtórzyła twardo dziewczyna i spiorunowała go wzrokiem – Mógłbyś wyjść?

- To moja łazienka!

- To ja chcę się wykąpać!

- Mogłabyś…

- Spadaj, zboczeńcu. 

- Nie jestem… Nie możesz się kąpać. Mój muszkieter tam śpi.

- Obudzę ją, pewnie będzie mi wdzięczna.

- Ani mi się waż.

- Nie zabronisz mi.

- Chcesz się przekonać?

- Teraz mi grozisz?

- Głupia dziewczyno…

- Sam jesteś głupek.

- Wariatka.

- Idiota.

- Andrzej! – zirytował się Karol – Powiedz jej coś.

- Patrz, głąbie, co zrobiłeś – Maksi wskazała dłonią na wannę – Obudziłeś ją.

- To twoja wina.

- Chyba sobie kpisz.

- Wariatko…

- Głąbie!

- Andrzej, no!

W tym samym czasie

- Wiesz, Audrey – mała Jagoda leżała wygodnie na łóżku i wzdychała ciężko – Ja się w sumie bardzo cieszę, że oni sobie wszyscy pojechali i o mnie zapomnieli. Gdyby tu byli, prawdopodobnie nie mogłabym zjeść tej czekolady na śniadanie. Nie mogłabym też spędzić całej nocy na oglądaniu horrorów, po których bałabym się zasnąć, gdyby nie ty. To miłe, że zrobili nam taki prezent…

Audrey zgodziła się z nią, co okazała uniesieniem nieco główki. No przecież jest kotem – nie liczcie na to, że będzie przytakiwać.

W tym właśnie momencie wszystkie marzenia Jagody o niezależności zostają całkowicie zniszczone:

- Co ty tutaj robisz, dziecko?!

Panie i panowie, Marcin Możdżonek.  

- Jezus Maria – tak zwykł się widocznie witać – co ty tutaj robisz sama?! Przecież Odetta jest z… A Liloo siedzi u… - jąka się, miesza, nie umie wysłowić – Ja myślałem, że wróciłaś do matki.

- Nie – kręci głową dziewczynka, nadzwyczaj spokojna – Liloo obiecała się mną zająć, to się zajmuje. Co prawda, jest to relacja na odległość, ale spokojnie, kot nade mną czuwa.

Audrey rzeczywiście wczuła się w rolę niani – ochroniarza i włączyła tryb agresji, pazurkami mierząc w kostkę Możdżonka. Szczęśliwie ten zdążył się uchylić.

- Niemożliwe – zmierzył kociaka ponurym spojrzeniem, które skutecznie oddaliło bestyjkę na kilka metrów – Zostawiły cię, te nieodpowiedzialne…

- Daj spokój – przerwała mu Jagoda, niedbale machając dłonią – Młode są, muszą się wyszumieć.

Marcin zupełnie nie miał na to argumentów. W końcu westchnął, nieco podirytowany.

- Pakuj się. Zabieram cię ze sobą.

Dziewczynka skrzywiła się, bo jakoś nie widziała jej się weekendowa przygoda ze starym siatkarzem – ach, głupiutka, młodziutka, niedoświadczona kobietka… Jeszcze kiedyś będzie marzyć o weekendzie ze sportowcem!

- Nie masz jakiegoś swojego życia prywatnego? – zasugerowała mu, byleby tylko się odczepił.

Niestety, Marcinkowi uaktywniła się ostatnio jakaś dziwna chęć ulepszania świata.

- Mam. Jakoś cię w nie wcisnę na te dwa dni. No już, maleńka, nie marudź!

 

kto dostał najpiękniejszy prezent na urodziny ever w postaci Andżeja? Ja <3 XD