dwadzieścia trzy - sceny łóżkowe

Następnego dnia

Niedziela

Rano

Czystym idiotyzmem byłoby nie wykorzystanie takiego dnia, szczególnie, że szybko mógł się już nie powtórzyć. Czystym idiotyzmem byłoby nie wykorzystanie tego, że się ma obok taki metr dziewięćdziesiąt parę, co to napakowany jest, czasem się uśmiecha i ogólnie byłoby się miło do niego przytulić. Czystym idiotyzmem byłoby też niejedzenie czekolady, podanej praktycznie na tacy, w dodatku mlecznej. Mlecznej czekolady…

Ale Liloo idiotką była, co już kilkakrotnie można było oglądać. Po pierwsze – miała zamiar po prostu przespać całą niedzielę. Po drugie – nie mogła bezkarnie przytulać Miśka (a czy chciała, to już inna sprawa), bo niezależnie od tego, co wmówiła Klaudii, dziewczyną jego nie była. Po trzecie – niech sobie leży ta wstrętna, zdradziecka czekolada! Niech czuje pogardę i niech wie, że biodra tej okularnicy więcej już przez nią nie zgrubną!

Bartman na paluszkach minął pokój kobiety pracującej i zupełnie nie na paluszkach wtargnął z hukiem do pokoju obok, który był Dzikowym lokum.

- Wstawaj, Śpiochu! – wrzasnął tubalnym basem i brakowało mu tylko zwierzyny pod pachą, przepaski na biodrach i zabawnego kapelusika, by dopełnić wygląd żywego drwala – mordercy, który lubi polować na wiewiórki, ale preferuje jeleninę w cieście francuskim; w dodatku gra na fortepianie stopami, a w wolnych chwilach rysuje ilustracje do powieści soft porno…

Nevermind.

Michał miał bardzo dużo reakcji. Miał też bardzo ciekawą mimikę twarzy. Przez lata życia wykuł na pamięć bardzo wiele gestów, dostosowując je na bieżąco do różnych sytuacji. Ale najbardziej lubił ten niewinny, powszechnie znany… – tak, właśnie ten:

- Wyjdź – wymamrotał i pokazał przyjacielowi swój środkowy palec z nienagannym manicurem.

Zbyszek tak często widywał Kubiakową dłoń w tej pozycji, że nawet się nie zraził – bynajmniej! Tym bardziej go to zachęciło.

- Michaś, kochanie moje, jest sprawa.

- Mhm… - wymamrotał „Michaś, kochanie moje” w poduszkę, udając, że się interesuje, podczas gdy nie interesował się w ogóle i chciał po prostu spać, lecz wiedział, że jeżeli się chociaż trochę nie wysili i nie poudaje, że się interesuje, Zibi nie da mu spokoju. O czym my to…? Ach, tak.

- Michaś, kochanie moje, jest sprawa – powiedział Zbyszek, Kubiak westchnął, Bartman ciągnął dalej: - Nie wiem, co za idiota – ty, Michałku – wpadł na pomysł, by pojechać nad polskie morze na weekend, zważywszy, że tutaj pogoda zawsze wygląda tak samo: brzydko – wytłumaczył Zibi grzecznie.

- Mhm…

- Dlatego, moim zdaniem, powinniśmy się stąd ewakuować czym prędzej i znaleźć sobie zakątek w świecie, gdzie temperatura wody sięga czasem powyżej dwunastu stopni – rozumował niestrudzenie Bartman. Swoją drogą, straszny naukowiec się ostatnio zrobił z niego…

- Mhm…

A Miśkowi śniły się właśnie tańczące serdelki firmy Sokołów.

- Zabieramy się więc z Asią z tego końca świata, morza okropnego, Bałtyku zimnego i lecimy szukać szczęścia w jakiś ciepłych krajach, gdzie mi gatki nie będą zamarzać w nocy i nie będę zmuszony udawać, że mi się wszystko podoba, jak mi się nie podoba.

- Mhm…

- Mówię ci to i żegnam się, a robię to tak wcześnie, bo chcemy się już z moim kochaniem stąd zabrać. Im szybciej, tym lepiej. Poza tym, mamy mało czasu, bo za tydzień meczyk i wypadałoby na nim być, nie?

- Mhm…

- Więc pa.

I sobie poszedł, a serdelki tańczyły dalej.

W tym samym czasie

Jagoda nie chciała już dłużej spać, dlatego kopnęła Marcina w łydkę, co by on też nie spał. To całkiem zrozumiałe.

- Czy my zabraliśmy ze sobą Audrey? – zapytała, lecz Możdżonek był zbyt senny i bełkot, jaki do niego dotarł brzmiał:

- Czy żyjemy sami w uściskach kobry?

Chyba oglądał kiedyś jakiś horror o podobnej tematyce. A może komedię romantyczną? Coś w tym stylu, w każdym razie.

- Przepraszam – poskładał się i usiadł na łóżku - kto mówi?

- Ja, Guliwerze. Tu, na dole! – dziewczynka pomachała mu radośnie.

- Dziewczynko – westchnął ciężko – ty masz gdzieś jakiś wyłącznik, prawda?

Uśmiechnęła się do niego tak słodko, że aż się mu w głowie zakręciło.

- Co będziemy dzisiaj robić?

- Spać.

W tym samym czasie

Dobrze. Sen rzeczywiście jest rzeczą przyjemną, ale ileż można?! Właśnie dlatego Nadia powoli wstała, przeciągnęła się i już – już miała się ruszyć, ale Grzesiek złapał ją silnym uchwytem za łokieć i pociągnął na łóżko.

- Jest niedziela – poinformował ją odkrywczo – Niedziela to czas na sen.

Spojrzała na niego z góry, ale nawet nie raczył drgnąć. Ułożyła się więc obok, wtuliła w jego ramię i zajęła się obserwowaniem sufitu.

- Kiedy poznam twoją mamę?

Grześ wstał jeszcze szybciej niż ona - zerwał się, natychmiastowo obudzony wzmianką o mamusi.

- Ale po co?

Z pozoru niewinnie wzruszyła ramionami.

- Ty już poznałeś mojego tatusia.

Chwilę później

Marcin rozejrzał się dookoła. Niestety – jego luba ukochana gdzieś wyszła, zostawiając go samego, głodnego i nie – do – końca wsypanego w sypialni z tym małym, wrzeszczącym, skaczącym, nierozgarniętym potworem, który nazywał sam siebie „dziewczynką”. Phi, nie ma opcji. Bazyliszek jak nic. Nawet wzrokiem zabija.

- Pobaw. Się. Ze. Mną – zażądała trzynastolatka, patrząc spode łba, jak groźny buldog, którego jedynym celem jest pozbawienie cię resztek godności, spodni i sporego kawałka skóry – Ale. Już.

Marcinie, Marcinie… I po co ci było brać dziecko na weekend?

- W co ty chcesz się bawić? Przecież jest rano. Ludzie śpią.

- Jest. Południe.

- Och… Ale, ale jest niedziela! Południe w niedzielę to rano – zauważył rozsądnie, jak to miał w zwyczaju.

Nie był jednak przygotowany na ogromną falę uczuć, jaka odmalowała się na twarzy dziewczynki, gdy odmówił jej uszczęśliwienia. Jak on mógł? Jak mógł tak zranić niewinne dziecko?! Poczuł się z tym paskudnie, dlatego zreflektował się szybko: 

- Dobrze, mogę ci opowiedzieć bajkę.

Jagoda uradowała się tak bardzo, że podskoczyła wysoko, sięgając dłońmi gwiazd. Ach, jakże poetycko!

- O czym będzie bajka? – zainteresowała się od razu, gdy znalazła się bezpiecznie na pościeli tuż przy kapitanowej wielkiej nodze.

- O czym chcesz? – nie ukrywajmy, że Marcin troszkę spanikował. W końcu doświadczenie z dzieciny opieki nad dzieckiem to on miał żadne. Wręcz ujemne, chciałoby się rzec.

- O truskawkach – zażyczyła sobie dziewczyna. No, tak. Można było się zorientować, że skoro ma na imię Jagoda, to lubi truskawki – o truskawkach, telefonie i paznokciu.

Możdżonek zmarszczył wszystkie możliwe elementy swojej twarzy. Z natury był raczej prostoliniowy, kształtny i sensowny, dlatego zaskoczył go nieco przypadkowy i całkiem chaotyczny dobór słów. Ale nie podda się – o nie! To byłoby zupełnie nie w jego stylu.

- Truskawki – odchrząknął – to podstępne istoty. Godzinami rozmawiają przez telefon! Ostatnio próbowały przekonać paznokieć do obcięcia. Niestety, w paznokciowym pokoju nie było śrubokrętu…

- Przepraszam, czego? – przerwała bezceremonialnie małolata.

- Śrubokrętu – powtórzył uprzejmie dużolat.

- A co to ma do rzeczy?

- Zobaczysz, nie przerywaj mi – westchnął głęboko i kontynuował przerwany wątek – Paznokieć nie miał śrubokrętu, ale miał za to jaskółkę. Przysiadł z nią na krześle i wspólnie postanowili, że chętnie zorganizują trochę węgla drzewnego na grilla. Skorzystali więc z książki telefonicznej i zadzwonili do truskawek. Ich przekaz dotarł aż na statek kosmiczny, gdzie owe owocki zostały uwięzione przez krwiożerczą Stokrotkę, której ulubionym daniem była zupa ogórkowa…

- Ogórkowa? – skrzywiła się dziewczynka – Fuj.

Możdżonek posłał jej ponure spojrzenie.

- To był specjalna zupa ogórkowa – stwierdził – codziennie rano przygotowywał ją marynarz. Zawartość garnka mieszał ołówkiem i dosypywał szklankę soli morskiej dla polepszenia smaku. Zupę lubił nawet Prosiaczek. Niestety, wywar ten powodował łysinę, dlatego Prosiaczek musiał biegać z kurteczką na głowie. Ach, jego włosy pozostały już tylko wspomnieniem… - skończył i czekał na oklaski.

Natomiast Jagoda siedziała spokojnie i patrzyła na niego spode łba.

- Wiesz, na bajarza to ty się nie nadajesz.

W tym samym czasie

Andrzej i Karol, Karol i Andrzej, a właściwie Trzej Muszkieterowie, bo to przecież teraz Andrzej i Karol i Odetta, stwierdzili zgodnie, że skoro jest sobota i skoro zrobili imprezę w piątek wieczorem, a za tydzień zaczynają się mecze i cały ten szał sparingowo – punktowo – komentatorski, fajnie byłoby zorganizować popołudniową herbatkę z przyjaciółmi.

Problemów nie było – na początku. Five o’clock, ekipa puka do drzwi, a tu się okazuje, że nikt pomysłu na poważnie nie wziął, nawet organizatorzy. Zamiast herbaty, goście nieśli alkohole. Przyjęcie stało się nagle kolejną mega balangą, a zadziwiające jest to, że nikt nie zauważył tego nieposprzątanego syfu po wczorajszej.

Okej, miło było, nieźle się wybawili, niezapomniana impreza. Będzie o czym wnukom opowiadać, jak się je już tam jakoś zorganizuje.

Oczywiście, nie mogło zabraknąć tam nowej sympatii Andrzeja, Antoniny. A skoro nie mogło zabraknąć jej, w komplecie nie mogło zabraknąć jej siostry, Maksymiliany. Sęk w tym, że A i A zgubili się jakoś w połowie imprezy… Bóg wie gdzie, Odetta w ogóle zgubiła się jeszcze gdzieś na początku, ale Karol się tym nie przejął, bo dobrze ją wychował (po prostu był za bardzo wstawiony, żeby o tym pamiętać). Natomiast drugiego dnia, gdy już był trzeźwy, czekała go mała niespodzianka… 

- Nie spaliśmy ze sobą – wyjaśnił jej powoli – Spaliśmy razem w sensie…

- Spaliśmy w jednym łóżku. Nie uprawialiśmy seksu.

- Właśnie – zgodził się – Więc nie stwarzajmy teraz niepotrzebnych problemów.

- Racja – przytaknęła mu.

Zadziwiające, że przyszło im to tak łatwo – dogadać się. Szczególnie, że leżeli razem w pokoju Karola. W jednym łóżku. Skąpo odziani. Oni.

Karol.

I Maksymiliana.

- A teraz rusz tyłek i znajdź gdzieś moje dżinsy – wróciła kłótliwa rzeczywistość.

- Śpisz nago? – zainteresował się Karol, za co oberwał poduszką po łbie.

- Głupku, mam na sobie stanik i… - dziewczyna zajrzała pod kołdrę i jęknęła.

- No, co takiego?

- Kłos, ty zboczeńcu! – pisnęła.

- No pochwal się! – błagał.

Maksi zakryła się dokładnie kołdrą, przymknęła na chwilę oczy, a potem westchnęła ciężko.

- Kłos – powiedziała cicho – odpowiedz mi tylko na jedno pytanie… czy ty właśnie jesteś nagi?

Karol zaczerwienił się, nie wiadomo czy ze wstydu, czy ze złości, a potem odchylił swoją połowę pościeli i...

- Słodki Jezu, gdzie się podziały moje bokserki?! – wrzasnął, na co dziewczyna szybko zasłoniła mu usta dłonią.

- Zamknij się, głąbie – fuknęła na niego, a potem odskoczyła szybko, co by za długo nie przebywać blisko golutkiego, męskiego ciała. Niezależnie od tego, jak sympatycznie umięśnione było – Ktoś może nas usłyszeć i jeszcze sobie coś pomyślą…

Wymienili ponure spojrzenia.

- Gdzie są moje bokserki? – zapytał cicho Karol.

- Na mnie…

- Co?! Jak…?! Czy ty…?!

- Nie, głąbie – znowu przywaliła mu poduszką – Nie mam pojęcia, skąd wzięły się na moim tyłku i wiedz – zaznaczyła – że wcale mi się to nie podoba – szturchnęła go w ramię.

- Nie bądź taka agresywna – oburzył się, rozmasowując obolałą część ciała.

- Och, agresywna to ja dopiero mogę zacząć być – zapewniła go – Nie chciałbyś poznać tej części mojej natury.

- Mam wrażenie, że znam ją już aż za dobrze. Zadziwiające, skoro poznaliśmy się dwa dni temu… – mruknął do siebie, a głośno powiedział – Rusz się z mojego pokoju.

- Nie rozkazuj mi, ty…!

- Słuchaj – przerwał jej, zirytowany – Jeśli nie wyjdziesz ty, ja to zrobię. A jestem nagi i nie wiem, czy chciałabyś…

- Dobra, nie kończ – skrzywiła się - już idę.

Nim jednak się podniosła, zdążyła mocno walnąć go w ramię. Ponownie.

- Tylko masz się odwrócić, ołowiany żołnierzyku, bo inaczej nieprzyjemnie się to dla ciebie zakończy – zagroziła.

- Znowu mnie bijesz, poczwaro – rozmasowywał obolałe ramie, spoglądając na nią gniewnie. Bo co ona sobie wyobraża?! Że jak jest dziewczyną i leży w jego bokserkach, w jego łóżku, u jego boku, to już wszystko jej wolno?! – Jesteś okropna. Jak ty w ogóle możesz egzystować w świecie pośród ludzi?

- Nie lubię ludzi – syknęła – Odwróć się i nie podglądaj.

- Będziesz się tu przebierać?! – wystraszył się.

- Ciszej – walnęła go ponownie – Lepiej, żebym wyszła stąd w ubraniu niż półnaga, idioto.

Przytaknął jej milczeniem.

- Więc nie podglądaj.

Zły, niegrzeczny, bardzo niedobry Karol nie posłuchał. I szczerze mówiąc, nie żałował tego.

Nie wiadomo kiedy, bo jest niedziela i czasu nikt nie liczy

Łukasz Żygadło miał wrażenie, że o czymś zapomniał. Cały poranek spędził na patrzeniu w sufit, drapaniu się po umięśnionym brzuszku i zastanawianiu nad owym „czymś”. „Coś” było na tyle irytujące, że zagnieździło się jak pasożyt we wnętrzu jego umysłu i już nijak nie chciało dać się zidentyfikować. Wydawało się, że było koloru fioletowego i nosiło przeciwsłoneczne okulary, ale tego nigdy nie można być pewnym. Tak samo jak nie można wierzyć kolorom tęsknoty. To, że wyobrażasz sobie kogoś w czerwieni jeszcze wcale nie znaczy, że go kochasz. Więc po co nam właściwie kolory, skoro nijak nie są przydatne? A jeśli już mowa o rzeczach nieprzydatnych: po co ktoś wymyślił porcelanowe figurki? Przecież one tandetne takie, prostackie, kurzą się tylko i nic dobrego nie dają od siebie z wdzięczności. Bardzo nieładnie z ich strony.

Zaraz, zaraz – wróćmy do tematu. „Coś”. Tak bardzo interesujące było, że Łukasz pokusił się o wykonanie telefonu do swojego pokojowego współlokatora, Ignaczaka.

Jeden sygnał.

Drugi.

Trzeci.

Czwarty.

- Copodzwoniszdomniety? – wymamrotał w słuchawkę libero, praktycznie nieprzytomny.

- Eeee… tak? – odpowiedział niepewnie Łukasz, bo się zawstydził, biedaczek, słysząc ten mosiężny, dorodny baryton.

- Jest rano. Co chcesz? Nie zaproszę cię na obiad. Ostatnio zjadłeś mi całego kurczaka…

- To było dwa miesiące temu – przewrócił oczami Żygadło.

- Ale boli mnie nadal! – fuknął Igła głośniej, za co zarobił uderzeniem poduszką od współmałżonki. Uśmiechnął się do jej gniewnej miny, przeturlał na drugi bok, ucałował w policzek i wymamrotał coś nieprzyzwoitego na uszko. Oczywiście, w dłoni cały czas trzymał telefon.

- Igła, wiesz, że cię słyszę, prawda? – zapiszczał cichutko przerażony Łukasz.

Krzyś odsunął się od żony jak oparzony, zamknął na chwilę oczy i westchnął głęboko.

- Dzwonisz w jakimś konkretnym celu czy po prostu chciałeś usłyszeć mój głos tuż po przebudzeniu?

- Czy ja o czymś zapomniałem w piątek? – wreszcie udało mu się przejść do rzeczy.

Ignaczak zamyślił się głęboko. Starał się cofnąć swoje prawie dwumetrowe ciałko w przeszłość do dnia, gdy to razem z Łukaszem opuszczali swoje spalskie lokum. Nie było to łatwe zadanie, w ciągu dwóch dni zdarzyło się już przecież tyle emocjonujących i ważnych rzeczy, że piątek wydawał się odległy o miliardy lat świetlnych.

- Nie – zawyrokował w końcu – Dlaczego pytasz?

- Bo siedzi mi w głowie taka fioletowa niepewność w okularach przeciwsłonecznych i sam już nie wiem, co mam z nią zrobić.

- Zaprzyjaźnij się – zasugerował mu libero – Dobre stosunki z wrogiem to podstawa. Spójrz tylko na nas samych, kto sobie wymienia czułości z Fontelesem? Magneto. Kto imprezuje w klubach karaoke z Amerykanami? Kypek. Kto jest prawdziwym piratem i podrywa hiszpańskie dziewczyny? Wrona. To dobra taktyka jest, mój drogi – i obaj wdali się w dyskusję na temat dobrych stosunków międzymiastowo – narodowych, już całkowicie zapominając o tym, o czym obaj zapomnieli. Bo fioletowe „coś” w okularach miało się całkiem dobrze i rzeczywiście istniało.  

Było kotem, o którego dopominała się Jagoda. Tak, to wszystko było winą Audrey.

Bo Łukasz nie zamknął drzwi na klucz. I małe, czarne zwierzątko postanowiło sobie właśnie za tymi drzwiami zrobić mieszkanie.      

A teraz spało sobie wygodnie w sportowej torbie pana Łukasza, na treningowej koszulce pana Krzysztofa i było jej z tym bardzo dobrze.

dłuuuuuuuuuuuuuuuuuugo coś i mało treściwie, ale proszę bardzo ; D