dwadzieścia dwa – kogo nie chciałbyś spotkać na ulicy

Godzinę później

- Jak mogłaś zostawić trzynastoletnie dziecko bez opieki?!

- Marcinku…

- Ile ty masz lat, dziewczyno, żeby zachowywać się jak nieodpowiedzialna małolata?!

- Cinku…

- Jak ty sobie to wyobrażałaś?! Masz w ogóle pojęcie, co mogło się jej stać?!

- Kapitanie…

- Ogarnij się wreszcie, kobieto!

I rozłączył się. A po kilku sekundach wysłał jej jeszcze sms, że Jagoda jest z nim i jego ukochaną, że się nią zajmą, że Liloo jest nieodpowiedzialna, ale ma się nie martwić. Dzięki Bogu.

Dziewczyna siedziała przez chwilę nieruchomo i patrzyła na wyświetlacz telefonu.

- Jestem beznadziejną nianią – westchnęła do siebie.

- Racja – Michał stanął za nią i położył jej ręce na ramionach – Wykorzystajmy więc fakt, że pozbyłaś się dziecka i jedźmy nad morze.

Zmarszczyła brwi, odwróciła się i spojrzała na niego jak na idiotę.

- Co?

W odpowiedzi usłyszała trzaski, więc przeniosła spojrzenie. W progu stała obładowana walizkami Edyta i szczerzyła się głupio. Na głowie miała czarny, słomkowy kapelusz, na stopach japonki, w jednej dłoni dzierżyła mini lodóweczkę, a w drugiej trzymała wielki, kolorowy, plażowy parasol.

- Będzie fajnie! – zapewniła, a ktoś w tle zaczął krzyczeć, że:

- Idę na plażę! Na plażę! Idę na plażę! Na plażę! Idę na plażę! Na plażę, idę!

Liloo spojrzała przerażona na Miśka, a ten przewrócił oczami i wrzasnął:

- Bartman, zamknij się! – a potem spojrzał na Edytę i posłała jej chłodne spojrzenie – A ty nie jedziesz.

Cztery godziny później

- No, nie wierzę – jęczał Kłos – Nie wierzę, no. Boże, czy ty to widzisz?!

- Uspokój się – polecił mu Andrzej.

Panowie właśnie przemierzali warszawskie ulice: Andrzej wyglądał jak zwykle idealnie, ale ukrył troszeczkę tej idealności, która istniała w jego tęczówkach za szkiełkami przeciwsłonecznych okularów; Karol nie wyglądał idealnie, bo na twarzy zamiast szerokiego uśmiechu miał grymas niezadowolenia.

- No, nie mogę już, nie mogę. Nie mam siły, no, nie mam, no…

- Karol…

- Nie jestem w stanie normalnie tego ogarnąć, no nie.

- Karol, tutaj nie ma nic do ogarniania…

- Jak ty możesz za nią tęsknić, skoro odesłałeś ją do domu z mojego mieszkania dopiero jakieś dwie godziny temu?!

- Aaaa, mówisz o Tosi… - pokiwał głową Wronka – A ja miałem przez chwilkę wrażenie, że zastanawiasz się jak można wyglądać tak dobrze jak ja właśnie wyglądam w sandałach i skarpetkach…

Karol prychnął i przewrócił oczami.

- Oczywiście, że mówię o twojej niepohamowanej chęci zjedzenia z nią lunchu, a nie o jakichś głupotach! Poza tym, wcale nie wyglądasz dobrze w sandałach i skarpetkach.

- Jak to nie?! – zdziwił się Andrzej, mimochodem zerkając na swoje dolne kończyny – Jestem niczym rasowy Polak.

- No właśnie… I to jest przykre.

W tym samym czasie

Wybranka serca Marcina Możdżonka otworzyła drzwi i jej szeroki uśmiech w kilka sekund ustąpił miejsca prawdziwemu zaskoczeniu:

- Gdy wróciłeś ze Spały pierwszego weekendu, przywiozłeś mi różę. W następny weekend dostałam od ciebie górę prania. Teraz mamy weekend numer trzy, a ty przywozisz mi dziecko. Marcin – zmierzyła go spojrzeniem – chcesz mi coś powiedzieć?

Cinek uśmiechnął się, bo przecież jego luba wyglądała tak uroczo z tym zakłopotaniem i zdziwieniem na twarzy:

- To jest Jagoda – przedstawił jej trzynastolatkę – Ma nieodpowiedzialną siostrę i niemniej rozgarniętą kuzynkę, wiec spędzi z nami weekend – szturchnął dziewczynkę w ramię – Przywitaj się – polecił.

Jagoda wyszczerzyła się i spełniła polecenie, jak na dobre zwierzątko domowe przystało:

- Witam się.

W tym samym czasie

- Jesteśmy nad morzem – wyszeptała Liloo – Jak to możliwe, że dotarliśmy tutaj tak szybko?

- W Tak Tak-u wszystko jest możliwe!

Tak. Stała sobie z japonkami w dłoni, stopami czując parzący piasek i patrzyła na Bałtyk. Zimny jak zwykle, ale nadzwyczaj czysty – to musiało być jakieś magiczne miejsce. Szczególnie, że turystów było tutaj niewiele. Ale fakt, mamy dopiero maj.

- Jesteśmy nad morzem – powtórzyła jeszcze raz.

Słońce świeciło, mewy się odzywały, jacyś rybacy wypływali właśnie na połów. Dochodziło południe, a na plaży były może cztery osoby. A na piasku leżały muszelki! – no, raj.

- Jesteśmy nad morzem – wykrzyczała w końcu dziewczyna i rzuciła się przed siebie.

Nieco z tyłu stali sobie spokojnie Michał, Zbyszek i jego dziewczyna.

Bartman pochylił się w stronę przyjaciela:

- Skąd ty ją wytrzasnąłeś, stary?

- No jak to skąd – zdziwił się Misiek – Ze Spały.

Pół godziny później

- Andrzej – irytował się Karol – To jest bardzo zły pomysł. To miał być męski weekend – tłumaczył mu – Męski z Odettą, ale mimo wszystko… MĘSKI. Wiesz, Wronka, co znaczy to słowo?

Ale Andrzej go nie słuchał, bo jak urzeczony patrzył na wejście i odmierzał sekundy do momentu, w którym miała pojawić się w nim Ona. Antonina. Taka niewielka, urokliwa kobietka, która wpadła do mieszkania Karola (a właściwie to została tam po imprezie), znalazła się jakoś przypadkiem w jego ramionach i pasowała tam tak idealnie, że aż go to zaczęło boleć. W dodatku, potrafiła nieziemsko gotować i z praktycznie pustej lodówki Karola, ona mu zrobiła omlet na słodko. Omlet na słodko! Na śniadanie! Przy minusowym stanie lodówki! Słodki Jezu, ideał.

- Andrzej, czy ty mnie w ogóle słuchasz?

- Nie – odpowiedział prosto chłopak i właśnie w tym momencie wyłączył się już kompletnie, bo cały świat przysłoniła mu Tośka.

Weszła sobie, jakby nigdy nic do kawiarni, a świat Wronki zadrżał w posadach. Miała na sobie letnią, kolorową sukienkę, podkreślającą jej zgrabną talię, włosy odrzuciła niedbałym ruchem na plecy, na co bransoletki na jej dłoni brzdąknęły dźwięcznie, dodała sobie kilka centymetrów, zakładając obcas. Uśmiechnęła się szeroko, a serce chłopaka zatrzymało się, ale była to śmierć słodka, bo przecież przez zauroczenie.

Świat Andrzeja drżał, a krajobraz w głowie Karola stawał się coraz bardziej ponury, bo Tosia przyprowadziła ze sobą siostrzyczkę.

Maksymiliany nie polubił od razu, bo była dla niego wredna. No dobrze, wkurzyła go, bo skutecznie potrafiła zablokować i odepchnąć każdy jego atak słowy, a niewiele było ludzi, którzy potrafiliby pokonać gadatliwego – pyskatego Karola Kłosa, no niewiele! I fakt, że jakaś tam głupiutka dziewczyna potrafi to zrobić, działa mu na nerwy.

Tośka i Maksi były siostrami tylko formalnie. No, ewentualnie dało się to dostrzec też przez bardzo, bardzo, bardzo niewielkie podobieństwo – dużo więcej było różnic. Po pierwsze - wzrost, bo jakieś piętnaście centymetrów, po drugie – słownik, bo Maksymiliana znała zdecydowanie za dużo obelg i przekleństw, po trzecie – styl, bo Tosia była kobieca do bólu z tymi swoimi pełnymi kształtami, spódniczkami mini i kwiatowymi wzorami, a Maksi ubierała się po prostu jak chłopak. 

Gdy dziewczyny zajęły już miejsce przy ich stoliku, Karol przyjrzał się jej uważniej.

Maksi miała na głowie hipsterską czapkę koloru czarno – złotego z wielkim „M”, co by świat wiedział, na jaką literę zaczyna się jej imię. Koszulka krzyczała natomiast „Iron Maiden” – oczywiście rozmiar XL, żeby przypadkiem nie opinała ciała, dalej luźne, sprane dżinsy, niedbale podwinięte, co by było widać jaskrawoczerwone conversy, a co!

- Cześć, kolego – przywitał ją.

Zmrużyła oczy.

- Cześć, głąbie – odgryzła się.

W tym samym momencie Andrzej i Antonina wzdychali do siebie długie, romantyczne i pełne skrytego pożądania:

- Wiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaj.

A gdy już wreszcie skończyli, zaczęli się wgapiać w swoje oblicza, milcząc, jakby się co najmniej czterdzieści lat nie widzieli i tyle zmarszczek i grudek na twarzy do nadrobienia mieli. Czego szukali z takim zapałem w swoich twarzach? Nie wiadomo. Szczególnie Karolowi nie wiadomo. Wiedział jednak – bo przecież nie był aż taki a-inteligentny, co by nie wiedzieć nic – że go to nudzi. Powstał więc i bez słowa, bo Andrzej pewnie i tak by nie ogarnął, ruszył do wyjścia. Przed samymi drzwiami wyprzedziła go złośliwa młodsza siostra.

- Sorry, idzie się! – minęła go Maksi, szturchając gdziebądź.

Gdziebądź bardzo Kłosa zabolało, więc wydarł się na nią:

- Ej, wywłoko!

Ugh, miły to on nie był. Ale dziewczynie się należało, no!

- Nie nazywaj mnie tak, głąbie! – nawet nie raczyła się odwrócić.

- I vice versa!

Brawo, Karol… Znasz takie trudne słowa…

Maksymiliana gdzieś z odmętów tego luźnego podkoszulka wyciągnęła deskorolkę i już miała sobie na nią spokojnie wskakiwać i odjeżdżać w stronę tęczy, ale silna dłoń siatkarza złapała ją za ramię.

- Co?! – wydarła się na niego.

- Możesz nie używać takiej ilości decybeli? – skrzywił się – Przecież jestem tuż obok…

- Przepraszam… - przez sekundę udawała skruszoną, a potem powtórzyła równie głośno: - co?!

Znowu się skrzywił.

- Jesteś nienormalna – stwierdził oschle.

- Och, dziękuję – ucieszyła się jakby nie zrozumiała do końca, co właściwie miał na myśli – W ustach kogoś takiego jak ty to prawdziwy komplement.

- Kogoś takiego jak ja? – uniósł brew.

- Zapatrzonego w siebie lalusia – uśmiechnęła się do niego słodko – Który żyć nie umie bez pomocy innych.

Karol prychnął.

- Nie o mnie nie wiesz – stwierdził.

- Z twojego fejsbuka można dowiedzieć się wszystkiego – pokręciła z politowaniem głową – Nie jesteś specjalnie dyskretny.

Kłos jakoś dziwnie się rozpromienił:

- Więc czytasz mojego fejsbuka… - zaczął, na co ona tylko przewróciła oczami.

- Lubię się śmiać. Na ciebie wystarczy popatrzeć.

- Wredna kobietka.

- Głupiutki głąb.

- Nie nazywaj mnie tak.

- Głąąąąb.

- Wariatka.

- Świr.

- Idiotka.

- Lama.

- Spadaj, mała. Lamy są genialne!

W tym momencie rozległ się tak bardzo ogłuszający pisk, że Maksymiliana prawie spadła z deskorolki, a Karol zatrząsnął się, gdyż zabolały go bębenki w uszach.

- NOJANIEMOGĘMATKOBOSKACZYTOJESTPRAWDZIWECZYTOSIĘDZIEJEŻEJEZUSMARIANONIEMOGĘNONIESAMOWITETOJESTJESTEMNAJSZCZĘŚLIWSZĄDZIEWCZYNĄNACAŁYMŚWIECIE !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Są ludzie i parapety, krzesła i taborety, ale hotki to już jest całkiem zupełnie jakiś dziwnie modyfikowany, nienaturalny gatunek. Tak.

Janina była cała w skowronkach, w kukułkach, w jaskółkach, w orłach, w zimorodkach, w jastrzębiach i wronach, i jeszcze w wielu innych ptakach, które mogłyby wyrażać radość. Nagle jej życie rozświetliło się, chór anielski zajął należne sobie miejsce i zaczął wyśpiewywać głośne, pełne mistycznego objawienia Alleluja!, orkiestra dęta zaczęła przygrywać, a klub seniora bujał się w rytm dzikiego twista – panie i panowie, rzecz niezwykła: Janinie wreszcie udało się spotkać swojego ukochanego siatkarza! Czego, oczywiście, nie omieszkała mu oznajmić:

- Jezus Maria, Karol Kłos, ja cię kocham!

Male sprostowanie – Jana kochała wszystkich siatkarzy. Nawet Brazylijskich. Tak samo skoczków, lekkoatletów, pływaków i czołgistów. Zbyszek oficjalnie może czuć się zagrożony. Ale oczywiście najbardziej kochała Grzesia Kosoka, a co!

- Podpiszesz mi się na nodze? – patrzyła na niego maślanymi oczętami, licząc, że wygląda wystarczająco niewinnie i zupełnie nie jak hotka. Nie wyszło.

Karol wzruszył ramionami.

- Czemu nie. 

takie tam, pisane nad grobem - czarny humor . XD

 Panie i panowie, serdecznie przedstawiam Janinę, hotkę Grzesia. Obiecuję, że sporo tutaj namiesza, ale niekoniecznie w przyszłym rozdziale. Bo przyszły rozdział to Sceny Łóżkowe . : D